Vader: Amyntas III van Macedonië1, zn. van Arrhidaios van Macedonië en Nn, geb. in 430 BC1,1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 60 jaar oud) in 370 BC1,1, tr. (2) met Eurydike van Lynkestis. Uit dit huwelijk 3 zonen., tr. (1).

• Moeder:
  Gygia Nn².

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

Vader: Amyntas III van Macedonië1, zn. van Arrhidaios van Macedonië en Nn, geb. in 430 BC1,1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 60 jaar oud) in 370 BC1,1, tr. (2) met Eurydike van Lynkestis. Uit dit huwelijk 3 zonen., tr. (1).

• Moeder:
  Gygia Nn².

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

Vader: Amyntas III van Macedonië1, zn. van Arrhidaios van Macedonië en Nn, geb. in 430 BC1,1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 60 jaar oud) in 370 BC1,1, tr. (2) met Eurydike van Lynkestis. Uit dit huwelijk 3 zonen., tr. (1).

• Moeder:
  Gygia Nn².

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

Vader: Amyntas III van Macedonië1, zn. van Arrhidaios van Macedonië en Nn, geb. in 430 BC1,1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 60 jaar oud) in 370 BC1,1, tr. (2) met Eurydike van Lynkestis. Uit dit huwelijk 3 zonen., tr. (1).

• Moeder:
  Gygia Nn².

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

tr.
met

Phillipp II (Philipp II) van Macedonië1, zn. van Amyntas III van Macedonië en Eurydike van Lynkestis, geb. te Pella [Mac]1 in 382 BC1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 46 jaar oud) te Aigai [Mac]1 in 336 BC1 Hij wordt vermoord1, tr. (1) met zijn nicht Phila von Elymiotis2, dr. van Derdas I von Elymiotis en Nn, geb. circa 380 BC2,2. Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (3) met Audata van Illyrien3, dr. van Bardylis van Illyrien en Nn, geb. circa 380 BC3,3,3, ze is prinses en een (tweede)vrouw, ovl. (minstens 22 jaar oud) na 358 BC3,3. Uit dit huwelijk een dochter, tr. (4) met Olympias van Epiros, dr. van Neoptolemos I van Epiros en Nn, geb. circa 375 BC, regent te Epiros [Mac] in 325 BC, regen te Macedonië [Gri] van 323 BC tot 316 BC, koningin van de Macadonen en de Molossen, ovl. (ongeveer 59 jaar oud) in 316 BC Zij wordt vermoord. Uit dit huwelijk 2 kinderen, tr. (5) met Meda . Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (6) met Nikesopolis Nn. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (7) met Kleopatra . Uit dit huwelijk een dochter, tr. (8) met Eurydike Nn. Uit dit huwelijk 2 zonen, tr. (9) met Nn . Uit dit huwelijk geen kinderen.

Aantekeningen bij Phillipp II van Macedonië.
Philippus II van Macedonië was een koning van Macedonië van 359 tot 336 v. Chr, uit het huis der Argeaden. Hij werd in 382 v. Chr. geboren in Pella als jongste zoon van Amyntas III van Macedonië en diens tweede vrouw Eurydice, een Illyrische prinses. Zijn broers waren Perdiccas III en kroonprins Alexander II van Macedonië en hij was oom van Amyntas IV. Hij was vader van Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en Cleopatra, die hij beiden had verwekt bij Olympias. Hij was ook vader van de latere koning Philippus III van Macedonië, die hij bij een bijvrouw verwekte. Philippus was een directe afstammeling van alle koningen van Macedonië, van Perdiccas I van Macedonië tot en met Alexander I van Macedonië. Tevens was hij kleinzoon van Arrhidaeus, en daarmee achterkleinzoon van de vijfde zoon van Alexander I. Hij had ook een zus, Eurynoe, en een zwager, genaamd Ptolemaeus I.
*.
Jeugd en verblijf in Thebe.
Hij werd in 382 v.Chr. in Pella geboren als jongste zoon van Amyntas III en diens tweede vrouw Eurydice. Zijn moeder, die had leren lezen en schrijven aan het Macedonische hof, onderwees hem en gaf hem een gezonde opvoeding en een hoop kennis mee die hem later van pas zouden komen. Mogelijk kreeg hij net als zijn zoon ook een zeer goede militaire training. Philippus II werd al gauw een zelfverzekerde jongeman die misschien een grote koning zou worden. Toen hij geboren werd, werd Macedonië steeds zwakker ten gevolge van interne conflicten en toen in 370 v. Chr. zijn vader stierf, werd Philippus' oudste broer Alexander II minderjarig koning van Macedonië. Ptolemaeus werd tot zijn regent benoemd, maar Alexander en Ptolemaeus kregen hevige ruzie wat ontaardde in een burgeroorlog in 369 v. Chr. De Thebaanse generaal Pelopidas regelde een vredesverdrag en om er zeker van te zijn dat ze zich er beiden aan zouden houden nam Pelopidas dertig zonen van belangrijke personen, en Philippus zelf, in gijzeling mee naar Thebe. Daar werd Philippus goed behandeld, maakte hij kennis met de nieuwste strijdtactieken en wapenuitrustingen van Epaminondas en kreeg hij een gedegen opleiding. Uiteindelijk vermoordde Ptolemaeus Alexander alsnog en besteeg de troon. Philippus' oudere broer Perdiccas III pleegde daarop een staatsgreep en vermoordde Ptolemaeus. In 359 v. Chr. leed Perdiccas een gigantische nederlaag tegen de Illyriërs onder koning Bardylis, waarna zijn minderjarige zoon Amyntas IV koning werd en Macedonië zich op een dieptepunt bevond. Philippus was ondertussen teruggekeerd naar Macedonië en had al onder de regering van zijn broer een hoop ambten bekleed, een eigen leger gekregen en zelfs een groot deel van Oost-Macedonië bestuurd, en werd 24 jaar oud tot regent van Amyntas benoemd. Macedonië was op dat moment gigantisch verzwakt. Decennia van burgeroorlogen, intriges en moordaanslagen hadden het politieke bestuurssysteem ondermijnd, de militaire kracht van Macedonië zwaar doen afnemen en voor een grote economische terugval gezorgd, waardoor het tijdens Archelaus I eens machtige koninkrijk een wrak geworden was. Tevens stroomden van alle kanten vijanden binnen, zoals de noordelijke Balkanstammen, maar bovenal de Illyriërs die grote delen van het noorden bezet hadden en het zuiden geplunderd en waarvan gedacht werd dat ze spoedig heel Macedonië; veroverd zouden hebben. Ook had de dood van Perdiccas ervoor gezorgd dat een aantal troonpretendenten weer hoop kregen: Argaeus, die tijdelijk koning was geweest en steun kreeg van Athene, en diens broer Pausanias, die steun kreeg van Cotys, de koning van Odrysië. Ook was Macedonië sinds de moord op Archelaus I van Macedonië; feitelijk verdeeld in een noordelijk deel waar bergkoninkrijkjes lagen en een laaggelegen zuidelijk deel waar de koning wel de macht had en waren een hoop Macedonische stammen vrijwel volledig autonoom geworden en waren ze nog maar los verbonden met de koning.
*.
Philippus de koning.
Na een paar maanden regent te zijn geweest, riep Philippus zich in 359 v. Chr. uit tot koning en stootte zijn neef van de troon. Datzelfde jaar nog werd hij erkend door de Macedonische legervergaderingen als nieuwe koning. Hij zag zijn jonge neef niet als bedreiging en om hem tevreden te houden gaf hij hem de hand van zijn dochter. Op dit voor Macedonië cruciale moment toonde Philippus zich een kundig strateeg, bestuurder en diplomaat. Hij schakelde alle troonpretendenten uit, creëerde weer een sterk centraal bestuur, maakte een einde aan de invloed van lokale machthebbers, versloeg alle indringers en wist na een aantal veldslagen waarin hij de Illyriërs compleet afslachtte hen helemaal naar huis te verdrijven. Ook versloeg en doodde hij Bardylis, die verantwoordelijk was voor de dood van zijn broer Perdiccas III en bracht generaal Parmenion de Illyrische koning Grabus een gigantische nederlaag toe. Hij slaagde er ook in het noorden en andere grensgebieden weer bij het rijk te voegen, voor een sterke politieke eenheid te zorgen en een einde te maken aan de economische achteruitgang. Zelfs zorgde hij weer voor grote economische bloei en het weer vullen van de schatkist en probeerde hij om hiermee en met zijn kennis, een hoop hulpmiddelen en de hulp van zijn slimme generaals zoals Parmenion, het leger weer in net zo'n machtige oorlogmachine te veranderen als uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Philippus rekende ondertussen ook met de laatste twee troonpretendenten af: Cotys werd vermoord en zijn opvolger liet in ruil voor geld Pausanias executeren. Athene stuurde Argaeus met een vloot en leger naar Macedonië, maar de expeditie liep uit op een ramp en Argaeus werd verslagen en gevangen genomen. Philippus was nu alleenheerser van een verenigd koninkrijk dat weer een sterke politieke eenheid vormde, een krachtig bestuurssysteem had en over grote rijkdom en een van de machtigste legers van de wereld beschikte. Hij liet tevens de infrastructuur herstellen en maakte op alle andere punten Macedonië weer tot de grootmacht uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Hij zette diens bewind en de bloei van destijds voort en zorgde voor een nog grotere groei van de rijkdom en macht van Macedonië. Zo werd Macedonië succesvoller en machtiger dan ooit tevoren. Philippus liet veel wegen aanleggen, bevorderde de handel en ontdekte ook een hoop mijnen, waardoor hij veel munten kon laten slaan en zich nog meer rijkdom verwierf.
*.
Philippus II versterkte ook de banden met alle Macedonische stammen, zorgde ervoor dat hij weer een hoop invloed op ze kreeg en dat ze hun autonomie verloren. Hij bevorderde ook de verstedelijking door een hoop steden te bouwen en door semi-nomadische stammen ertoe aan te zetten zich aan beroepen in de stad of aan het boerenbestaan te wijden. Philippus II zorgde ook voor minder misdaad, een goed rechtssysteem, goeie wetten en rust en orde in Macedonië. Philippus brak tevens ook de grote macht van de adel. Hij nam veel meer mensen in deze stand op, waardoor hun functies telkens minder waard werden. En hij liet de legers voortaan niet meer door de stamvorsten zelf leiden, maar hij stelde persoonlijk generaals aan. Philippus compenseerde zijn hervormingen door de adel (die als ruiters dienden in het leger) tevreden te stellen met oorlogsbuit.
*.
Philippus II stond bekend om het feit dat hij een groot feestvierder, sportman en vrouwenliefhebber was. Hij bezat een sterk lichaam en veel ambities, had veel humor, lachte vaak en kon mensen heel vriendelijk ontvangen. Ook was hij een groot drinker en zeer intelligent.
*.
Philippus gebruikte zijn kennis uit Thebe om het leger in een nog doeltreffender wapen te veranderen. Hij liet de troepen beter bewapenen en organiseren en voerde een nieuwe lans in, de sarissa. Dit ging echter wel ten koste van de beweeglijkheid van het leger. Daarom maakte Philippus tevens de cavalerie belangrijker. Veroverd land liet hij leiden door Macedonische adel. De overwonnenen werden dan pachters of horigen die belasting moesten betalen en ook als soldaat moesten dienen in het Macedonische leger. De adel waren de ruiters en de officieren; de bevolking van Macedonië diende als voetvolk. Daarnaast had je ook nog de garde infanterie, de Thessalische ruiters, de dienstplichtigen. Ook gebruikte Philippus zijn grote rijkdom om huurlingen te werven. De zonen van edelen werden pages aan het hof en naarmate er meer succes was, waren des te meer edelen bereid hem te volgen.
*.
Balkanoorlogen.
Hij slaagde erin om veel volkeren uit hoog- en laaglanden te verenigen en ze zover te krijgen dat ze met hem meevochten voor het Macedonische burgerrecht.
*.
Met dit sterke leger, én met zijn geld, vestigde hij het Macedonische gezag over de omringende stammen en grensgebieden. Hierna viel hij Illyrië binnen en maakte ook dit tot onderdeel van zijn rijk. Tevens maakte hij gebruik van het feit dat het rijk der Odrysen net weer in verval was geraakt, veroverde heel dit rijk en onderwierp ook alle andere Thracische stammen. Vervolgens onderwierp hij ook een hele hoop andere Balkanvolkeren en breidde het Macedonische rijk uit tot aan de Donau en de Adriatische kusten. Tenslotte probeerde hij de door onderlinge oorlogen gigantisch verzwakte Grieken te onderwerpen.
*.
Inval in de Griekse wereld.
Hij koos de kant van de Thessalische Liga in het onderlinge conflict in Thessalië en de kant van Delphi in de derde heilige oorlog tegen Phosis. Op deze manier slaagde hij erin in 346 v.Chr. een zeer groot deel van Noord-Griekenland te bezetten, Phosis een zware schatting op te leggen en zich de volledige trouw te verwerven van Delphi en de Thessalische Liga. In de Griekse steden van het zuiden besteedde men weinig aandacht aan de opkomst van Macedonië. Slechts enkele vooruitziende politici doorzagen wat Philippus in zijn schild voerde. De Atheense redenaar Demostenes wist met zijn spreekwoordelijk geworden filippica's een overtuigend vijandbeeld te schilderen, zodat het tenslotte lukte tegen Philippus een coalitie te smeden van: Athene, Thebe, Achaea, de Boeotische Liga en veel kleinere zuidelijke Griekse steden. Ondanks dat de Grieken nu een coalitie vormden, was deze lang niet zo'n eenheid als die uit de tijd van de Grieks-Perzische oorlogen. Ze waren door de een eeuw durende onderlinge strijd militair nog redelijk zwak, hun middelen waren uitgeput en hun schatkisten leeg. Een politieke eenheid was ver te zoeken en in een veldslag waren ze zo te verslaan. Ook al slaagden ze erin om Philippus' beleg van Byzantium te laten mislukken, toch trok Philippus in 338 v.Chr. zijn strijdkrachten samen en trok samen met zijn generaals en zijn zoon Alexander ten strijde tegen de verenigde Helleense legers. In de slag bij Chaerona versloeg hij ze vernietigend en bijna alle Griekse soldaten kwamen om. Een kleine groep raakte gewond, een nog kleinere groep werd gevangen genomen en een miniscule groep ontsnapte. Hierna hoefde hij de steden alleen nog te belegeren en in te nemen. Tegen de traditie in echter zocht hij vriendschappelijke contacten en verenigde ze in de Corinthische Bond, waarin ze beloofden elkaar niet meer te bevechten en Philippus volledige steun beloofden, waaronder geld, middelen en soldaten. Philippus werd Hegemon {leider en bevelhebber} van de Griekse steden, waar ook Macedonische tirannen en garnizoenen werden gevestigd en ambtenaren een oogje in het zeil hielden. Sparta was de enige die dit verbond niet erkende, wat Philippus accepteerde. Als Hegemon liet hij zich de opdracht geven Perzië te bestrijden. Officieel was dit om de Perzische oorlogen te wreken, in werkelijkheid omdat zijn expansie in Thracië hem vroeg of laat toch met Perzië in conflict zou brengen en omdat hij de Ionische kuststeden onder zijn invloed wilde brengen. In 337 v.Chr. liet hij zijn generaals Attalus, Parmenion, Amyntas en Andromenes een inval doen in Azië. Ze werden echter verslagen en teruggedreven door de Perzische generaal Memnon van Rhodos, waarna Philippus een nieuwe invasie voorbereidde. Hij werd echter in 336 vermoord (door een boze minnaar) voordat hij klaar was met de voorbereidingen.
*.
Philippus' generaals.
Interessant is, dat Alexander III de Grote en Philippus II niet alleen grootse persoonlijkheden waren, maar ook beiden grootse generaals hadden die hen steunden bij hun ambities. De belangrijkste generaals van Philippus waren Parmenion, Antigonos I, Clitus, Polyperchon, Antipater, Attalus, Eumenes van Cardië, Amyntas en Andromenes. Deze hielpen hem allemaal met het verbeteren van het Macedonische leger, het herstellen van de Macedonische macht, het verjagen van alle vijandelijke volkeren, het onderwerpen van de Grieken en het zoeken van goede diplomatieke betrekkingen. Het waren allemaal op zich grootse persoonlijkheden met een hoop talenten en ze zijn allemaal een belangrijke steun geweest voor Philippus. De meesten van hen dienden ook nog onder Philippus' zoon Alexander III de Grote en steunden deze bij diens veldtochten. De meesten van hen vochten zelfs nog om de macht na de dood van Alexander de Grote. Ze waren allemaal van adellijke afkomst en hun kinderen werden pages aan het hof en later ook generaals.
*.
Philippus en zijn familie.
Philippus' persoonlijke leven is een verhaal apart. Hij trouwde op vierentwintigjarige leeftijd, wat erg oud is voor een Hellenistisch vorst, met Olympias. In 356 v.Chr. kregen zij een zoon, Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en een jaar later ook een dochter, Cleopatra. Philippus nam naar Hellenistisch gebruik ook een hoop bijvrouwen, met ook een groeiend aantal bastaarden tot gevolg, waaronder ook de latere vorst Philippus III. Maar Olympias was zijn echte vrouw en jarenlang ook zijn enige echte liefde. Maar geleidelijk aan bekoelde de relatie. Er waren een aantal huwelijksproblemen: Olympias was erg eerzuchtig en zeer bemoeiziek, zelfs ten aanzien van Philippus' regeringszaken. Tevens begon ze jaloers te worden op de nieuwe jonge bijvrouwen die ze als een bedreiging zag voor haar zoon Alexander. En dan had je nog de verschillen in godsdienst: Philippus geloofde in de Helleense goden en vervulde trouw de formele verplichtingen. Hij was dol op godenverhalen, maar net als veel Hellenen, richtte hij zich op de concrete werkelijkheid. Olympias daarentegen was een fanatiek aanhangster van mysteriediensten, waarbij de betrokkenen vol extase zich overgave aan wilde rituelen. Dit was ze al sinds ze een meisje was. De gelovigen dachten ook regelmatig in contact te komen met goden op aarde, die zich vaak toonden in de gedaante van een dier. Zo beweerde Olympias zelfs dat Alexander in werkelijkheid de zoon van Zeus was in slangengedaante. Het is begrijpelijk dat Philippus II zich ergerde aan haar jaloezie, haar bemoeienis, en de inmenging van een goddelijke slang in het koninklijke bed. En ook dat Olympias haar oude godsdienst wilde blijven beoefenen. En zo, onder deze gespannen omstandigheden, onmoette Philippus Cleopatra, de nicht van zijn generaal Attalus. Hij raakte smoorverliefd en besloot met haar te trouwen. Uiteraard bleef Olympias, zijn hoofdvrouw, de moeder van zijn erfgenaam, maar Cleopatra kreeg een hogere positie dan bijvrouw en de ambitieuze Attalus vormde ook een probleem. Op Philippus' II huwelijksfeest zei zijn generaal Attalus (zwaar dronken), dat hij hoopte dat zijn nicht Cleopatra koning Philippus II een echte erfgenaam zou schenken. Toen Philippus hierop geen kritiek uitte, zei Alexander uiterst beledigd: "Ben ik dan een bastaard?", waarna hij zijn drinkbeker naar Attalus gooide. Koning Philippus II probeerde op te staan, maar door zijn dronkenschap viel hij, waarop Alexander zei: "Is dit de man die jullie van Griekenland naar Perzië moet brengen? Hij haalt het niet eens van de ene bank naar de andere." Zwaar beledigd verliet Alexander Macedonië. Alexander ging naar Illyrië en Olympias naar Epirus. Philippus regelde echter al gauw een verzoening: hij bood zijn excuses aan Alexander aan en zei hem dat hij hem nooit als opvolger had willen vervangen en dat hij altijd zijn opvolger zou blijven. En voor Olympias regelde hij een huwelijk tussen hun dochter en Olympias' broer Alexander van Epirus. Zo slaagde Philippus II erin om een einde te maken aan de gespannen situatie.
*.
Dood en rustplaats.
In 336 v.Chr. werd Philippus II op het eerder genoemde huwelijk van zijn dochter Cleopatra vermoord door Pausanias. Er werd door Aristoteles een moordonderzoek gestart dat tot 330 v.Chr. zou voortduren. Omtrent de moord bestonden vele theorieën. Volgens de eerste vermoordde Pausanias hem om persoonlijke redenen: Philippus' schoonoom Attalus zou Pausanias hebben laten mishandelen en Philippus zou dit ongestraft hebben gelaten, omdat hij het te druk had. Waarop Pausanias wraak wilde nemen op Philippus. Volgens de tweede theorie zouden Olympias en Alexander Pausanias ertoe hebben aangezet Philippus te vermoorden, opdat Alexander geen concurrentie om de troon zou hebben van Caranus, de zoon van Philippus en zijn nieuwe vrouw Cleopatra. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk, omdat Olympias en Philippus hun ruzies alweer hadden bijgelegd en Olympias wel zal hebben beseft, dat de belangen van haar, haar dochter Cleopatra en haar zoon Alexander, veel meer gediend waren met een levende Philippus dan een dode. Volgens de derde theorie zouden de Grieken achter de aanslag zitten. Er is echter geen enkel argument dat dit ondersteunt. De vierde, en meest waarschijnlijke, theorie is dat de Perzen erachter zaten. Darius III zou Pausanias ertoe aangezet en zelfs betaald hebben om Philippus te vermoorden en geholpen hebben bij een ontsnappingsplan en hoe hij zo dicht mogelijk bij Philippus kon komen. De belangrijkste argumenten hiervoor zijn, dat de Perzen al vaker aan omkopingen en samenzweringen deden om politieke tegenstanders te laten verdwijnen en, in geval van Philippus, werd verwacht dat de enige dreiging voor het Perzische rijk om zeep zou worden geholpen. Ook beweerde Darius III zelf dat hij Philippus had laten vermoorden, wat in Pella werd geloofd. Dat Alexander dit zelf ook geloofde, blijkt uit een brief die door een boodschapper namens hem aan Darius III werd overhandigd, zo vermeldt Diodorus Siculus. De Perzen hadden bovendien door Memnon van Rhodos veel kennis van het Macedonische hof en konden hierdoor gemakkelijk deze moord laten plegen. Al met al lijkt het daardoor waarschijnlijk dat Darius III Philippus II heeft laten vermoorden.
*.
Na Philippus' dood was de belangrijkste vraag wie hem zou opvolgen. Antipater riep Alexander meteen uit tot koning op het bruiloftsfeest en alle edelen in de zaal stemden er meteen mee in, zodat Alexander gelijk al een flinke aanhang had. Alexander slaagde er ook in de steun van generaal Parmenion te verwerven en al gauw kreeg hij ook trouwbeloftes van een hoop soldaten. Alexander werd meteen naar het paleis gebracht, waar hij zwaar bewaakt werd. Hij kon nu rekenen op de steun van Antipater en Parmenion, een groot aantal edelen en het merendeel van de troepen. En bij de legervergadering werd Alexander erkend als nieuwe koning van het Macedonische rijk, aangezien Philippus Arrhidaeus zwakbegaafd was en Caranus, (de zoon van Philippus' nieuwe vrouw Cleopatra), nog een baby was. Om zijn positie op de troon te verzekeren vermoordde Alexander Caranus en Cleopatra, gaf hij Parmenion de opdracht Attalus uit de weg te ruimen en liet hij zijn neef Amyntas IV veroordelen. Zo werd Alexander de nieuwe koning, maar wel van een rijk dat op het punt stond in te storten, want de voornaamste bindingsfactor in het Macedonische rijk was Philippus II` persoonlijkheid. Nu die vermoord was, kwamen Thracië en Illyrië in opstand, begonnen de Geten en Tribballiërs een oorlog tegen Macedonië en zeiden Griekse stadstaten hun verdrag met Macedonië op, hierin gesteund door Perzisch goud. Alexander zou moeten bewijzen dat hij een nog groter heerser was dan zijn vader. Hij slaagde hierin en leidde zelfs Macedonische legers over de Indus tot in India.
*.
Op 8 november 1977 maakte de Griekse archeoloog Manolis Andronikos bekend dat hij de ongeschonden tombe van Philippus II in Vergina, Griekenland, had gevonden. Alhoewel de vondst op zich van groot archeologisch belang is, is de identificatie als de tombe van Philippus II omstreden.
*.
Literatuur: A.B. Bosworth, art. Philip II (382-336), in OCD³ (1996), p. 1161; P.G.J. de Boer, 'Alexander de Grote', (1982), p.12-29; Lucius Flavius Arrianus, 'Alexander de Grote', vert. van Anabasis Alexandri, (1999), Inleiding door Simone Mooij-Valk, p.37-39; Peter Bamm, 'Alexander de Grote, macht als noodlot',(1968), p.42-p.50.
A. ter Hoeve, geschiedenisscriptie Alexander de Grote; www.bertsgeschiedenissite.nl.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Philipp III	*-359		†-317	Pydna [Mac]	41	1	0

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens
3.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

tr.
met

Arrhidaios van Macedonië, zn. van Amynthas van Macedonië en Nn, geb. in 460 BC, prins van Macedonië.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Amyntas III	*-430		†-370		60	2	8

Vader: Amyntas III van Macedonië1, zn. van Arrhidaios van Macedonië en Nn, geb. in 430 BC1,1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 60 jaar oud) in 370 BC1,1, tr. (1) met Gygia Nn2. Uit dit huwelijk 5 kinderen2., tr. (2).

• Moeder:
  Eurydike van Lynkestis, dr. van Sirrhas von Elymiotis en Nn von Lynkestis, geb. in 405 BC, ovl. (ongeveer 40 jaar oud) in 365 BC Zij wordt vermoord, tr. (1) met Ptolemaios van Aloros². Uit dit huwelijk geen kinderen.

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

Vader: Amyntas III van Macedonië1, zn. van Arrhidaios van Macedonië en Nn, geb. in 430 BC1,1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 60 jaar oud) in 370 BC1,1, tr. (1) met Gygia Nn2. Uit dit huwelijk 5 kinderen2, tr. (2).

• Moeder:
  Eurydike van Lynkestis, dr. van Sirrhas von Elymiotis en Nn von Lynkestis, geb. in 405 BC, ovl. (ongeveer 40 jaar oud) in 365 BC Zij wordt vermoord, tr. (1) met Ptolemaios van Aloros². Uit dit huwelijk geen kinderen.

tr.
met

Nn ¹.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Amyntas IV	*-368		†-336		32	1	1

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

tr.
met

Nn von Lynkestis, dr. van Arrabaios von Lynkestis en Nn, geb. in 425 BC.

Uit dit huwelijk 2 kinderen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Eurydike	*-405		†-365		40	2	3
2	Derdas I	*-410		†-393		17	1	2

• Vader:
  Arrabaios von Lynkestis¹, geb. in 450 BC^1,1, koning van de Lynkesten, relatie.

• Moeder:
  Nn .

tr.
met

Sirrhas von Elymiotis, vorst van Elymiotis.

Uit dit huwelijk 2 kinderen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Eurydike	*-405		†-365		40	2	3
2	Derdas I	*-410		†-393		17	1	2

Bronnen:

1.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

relatie
met

Nn .

Uit deze relatie een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Nn	*-425					1	2

Bronnen:

1.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

relatie
met

Arrabaios von Lynkestis¹, geb. in 450 BC^1,1, koning van de Lynkesten.

Uit deze relatie een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Nn	*-425					1	2

Bronnen:

1.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

• Vader:
  Sirrhas von Elymiotis, vorst van Elymiotis, tr.

• Moeder:
  Nn von Lynkestis, dr. van Arrabaios von Lynkestis en Nn, geb. in 425 BC.

tr.
met

Nn .

Uit dit huwelijk 2 kinderen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Dardas II						0	0
2	Phila	*-380					1	0

Bronnen:

1.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

tr.
met

Derdas I von Elymiotis¹, zn. van Sirrhas von Elymiotis en Nn von Lynkestis, geb. in 410 BC^1,1,1, vermoordt Amyntas de Jongere in 393 BC, vorst van Elimiotis, ovl. (ongeveer 17 jaar oud) in 393 BC^1,1.

Uit dit huwelijk 2 kinderen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Dardas II						0	0
2	Phila	*-380					1	0

Bronnen:

1.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

• Vader:
  Derdas I von Elymiotis¹, zn. van Sirrhas von Elymiotis en Nn von Lynkestis, geb. in 410 BC^1,1,1, vermoordt Amyntas de Jongere in 393 BC, vorst van Elimiotis, ovl. (ongeveer 17 jaar oud) in 393 BC^1,1, tr.

• Moeder:
  Nn .

Bronnen:

1.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

• Vader:
  Derdas I von Elymiotis¹, zn. van Sirrhas von Elymiotis en Nn von Lynkestis, geb. in 410 BC^1,1,1, vermoordt Amyntas de Jongere in 393 BC, vorst van Elimiotis, ovl. (ongeveer 17 jaar oud) in 393 BC^1,1, tr.

• Moeder:
  Nn .

tr.
met

Phillipp II (Philipp II) van Macedonië2, zn. van Amyntas III van Macedonië en Eurydike van Lynkestis, geb. te Pella [Mac]2 in 382 BC2,2, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 46 jaar oud) te Aigai [Mac]2 in 336 BC2 Hij wordt vermoord2, tr. (2) met Philinna van Larisse2. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (3) met Audata van Illyrien3. Uit dit huwelijk een dochter, tr. (4) met Olympias van Epiros. Uit dit huwelijk 2 kinderen, tr. (5) met Meda . Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (6) met Nikesopolis Nn. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (7) met Kleopatra . Uit dit huwelijk een dochter, tr. (8) met Eurydike Nn. Uit dit huwelijk 2 zonen, tr. (9) met Nn . Uit dit huwelijk geen kinderen.

Aantekeningen bij Phillipp II van Macedonië.
Philippus II van Macedonië was een koning van Macedonië van 359 tot 336 v. Chr, uit het huis der Argeaden. Hij werd in 382 v. Chr. geboren in Pella als jongste zoon van Amyntas III van Macedonië en diens tweede vrouw Eurydice, een Illyrische prinses. Zijn broers waren Perdiccas III en kroonprins Alexander II van Macedonië en hij was oom van Amyntas IV. Hij was vader van Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en Cleopatra, die hij beiden had verwekt bij Olympias. Hij was ook vader van de latere koning Philippus III van Macedonië, die hij bij een bijvrouw verwekte. Philippus was een directe afstammeling van alle koningen van Macedonië, van Perdiccas I van Macedonië tot en met Alexander I van Macedonië. Tevens was hij kleinzoon van Arrhidaeus, en daarmee achterkleinzoon van de vijfde zoon van Alexander I. Hij had ook een zus, Eurynoe, en een zwager, genaamd Ptolemaeus I.
*.
Jeugd en verblijf in Thebe.
Hij werd in 382 v.Chr. in Pella geboren als jongste zoon van Amyntas III en diens tweede vrouw Eurydice. Zijn moeder, die had leren lezen en schrijven aan het Macedonische hof, onderwees hem en gaf hem een gezonde opvoeding en een hoop kennis mee die hem later van pas zouden komen. Mogelijk kreeg hij net als zijn zoon ook een zeer goede militaire training. Philippus II werd al gauw een zelfverzekerde jongeman die misschien een grote koning zou worden. Toen hij geboren werd, werd Macedonië steeds zwakker ten gevolge van interne conflicten en toen in 370 v. Chr. zijn vader stierf, werd Philippus' oudste broer Alexander II minderjarig koning van Macedonië. Ptolemaeus werd tot zijn regent benoemd, maar Alexander en Ptolemaeus kregen hevige ruzie wat ontaardde in een burgeroorlog in 369 v. Chr. De Thebaanse generaal Pelopidas regelde een vredesverdrag en om er zeker van te zijn dat ze zich er beiden aan zouden houden nam Pelopidas dertig zonen van belangrijke personen, en Philippus zelf, in gijzeling mee naar Thebe. Daar werd Philippus goed behandeld, maakte hij kennis met de nieuwste strijdtactieken en wapenuitrustingen van Epaminondas en kreeg hij een gedegen opleiding. Uiteindelijk vermoordde Ptolemaeus Alexander alsnog en besteeg de troon. Philippus' oudere broer Perdiccas III pleegde daarop een staatsgreep en vermoordde Ptolemaeus. In 359 v. Chr. leed Perdiccas een gigantische nederlaag tegen de Illyriërs onder koning Bardylis, waarna zijn minderjarige zoon Amyntas IV koning werd en Macedonië zich op een dieptepunt bevond. Philippus was ondertussen teruggekeerd naar Macedonië en had al onder de regering van zijn broer een hoop ambten bekleed, een eigen leger gekregen en zelfs een groot deel van Oost-Macedonië bestuurd, en werd 24 jaar oud tot regent van Amyntas benoemd. Macedonië was op dat moment gigantisch verzwakt. Decennia van burgeroorlogen, intriges en moordaanslagen hadden het politieke bestuurssysteem ondermijnd, de militaire kracht van Macedonië zwaar doen afnemen en voor een grote economische terugval gezorgd, waardoor het tijdens Archelaus I eens machtige koninkrijk een wrak geworden was. Tevens stroomden van alle kanten vijanden binnen, zoals de noordelijke Balkanstammen, maar bovenal de Illyriërs die grote delen van het noorden bezet hadden en het zuiden geplunderd en waarvan gedacht werd dat ze spoedig heel Macedonië; veroverd zouden hebben. Ook had de dood van Perdiccas ervoor gezorgd dat een aantal troonpretendenten weer hoop kregen: Argaeus, die tijdelijk koning was geweest en steun kreeg van Athene, en diens broer Pausanias, die steun kreeg van Cotys, de koning van Odrysië. Ook was Macedonië sinds de moord op Archelaus I van Macedonië; feitelijk verdeeld in een noordelijk deel waar bergkoninkrijkjes lagen en een laaggelegen zuidelijk deel waar de koning wel de macht had en waren een hoop Macedonische stammen vrijwel volledig autonoom geworden en waren ze nog maar los verbonden met de koning.
*.
Philippus de koning.
Na een paar maanden regent te zijn geweest, riep Philippus zich in 359 v. Chr. uit tot koning en stootte zijn neef van de troon. Datzelfde jaar nog werd hij erkend door de Macedonische legervergaderingen als nieuwe koning. Hij zag zijn jonge neef niet als bedreiging en om hem tevreden te houden gaf hij hem de hand van zijn dochter. Op dit voor Macedonië cruciale moment toonde Philippus zich een kundig strateeg, bestuurder en diplomaat. Hij schakelde alle troonpretendenten uit, creëerde weer een sterk centraal bestuur, maakte een einde aan de invloed van lokale machthebbers, versloeg alle indringers en wist na een aantal veldslagen waarin hij de Illyriërs compleet afslachtte hen helemaal naar huis te verdrijven. Ook versloeg en doodde hij Bardylis, die verantwoordelijk was voor de dood van zijn broer Perdiccas III en bracht generaal Parmenion de Illyrische koning Grabus een gigantische nederlaag toe. Hij slaagde er ook in het noorden en andere grensgebieden weer bij het rijk te voegen, voor een sterke politieke eenheid te zorgen en een einde te maken aan de economische achteruitgang. Zelfs zorgde hij weer voor grote economische bloei en het weer vullen van de schatkist en probeerde hij om hiermee en met zijn kennis, een hoop hulpmiddelen en de hulp van zijn slimme generaals zoals Parmenion, het leger weer in net zo'n machtige oorlogmachine te veranderen als uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Philippus rekende ondertussen ook met de laatste twee troonpretendenten af: Cotys werd vermoord en zijn opvolger liet in ruil voor geld Pausanias executeren. Athene stuurde Argaeus met een vloot en leger naar Macedonië, maar de expeditie liep uit op een ramp en Argaeus werd verslagen en gevangen genomen. Philippus was nu alleenheerser van een verenigd koninkrijk dat weer een sterke politieke eenheid vormde, een krachtig bestuurssysteem had en over grote rijkdom en een van de machtigste legers van de wereld beschikte. Hij liet tevens de infrastructuur herstellen en maakte op alle andere punten Macedonië weer tot de grootmacht uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Hij zette diens bewind en de bloei van destijds voort en zorgde voor een nog grotere groei van de rijkdom en macht van Macedonië. Zo werd Macedonië succesvoller en machtiger dan ooit tevoren. Philippus liet veel wegen aanleggen, bevorderde de handel en ontdekte ook een hoop mijnen, waardoor hij veel munten kon laten slaan en zich nog meer rijkdom verwierf.
*.
Philippus II versterkte ook de banden met alle Macedonische stammen, zorgde ervoor dat hij weer een hoop invloed op ze kreeg en dat ze hun autonomie verloren. Hij bevorderde ook de verstedelijking door een hoop steden te bouwen en door semi-nomadische stammen ertoe aan te zetten zich aan beroepen in de stad of aan het boerenbestaan te wijden. Philippus II zorgde ook voor minder misdaad, een goed rechtssysteem, goeie wetten en rust en orde in Macedonië. Philippus brak tevens ook de grote macht van de adel. Hij nam veel meer mensen in deze stand op, waardoor hun functies telkens minder waard werden. En hij liet de legers voortaan niet meer door de stamvorsten zelf leiden, maar hij stelde persoonlijk generaals aan. Philippus compenseerde zijn hervormingen door de adel (die als ruiters dienden in het leger) tevreden te stellen met oorlogsbuit.
*.
Philippus II stond bekend om het feit dat hij een groot feestvierder, sportman en vrouwenliefhebber was. Hij bezat een sterk lichaam en veel ambities, had veel humor, lachte vaak en kon mensen heel vriendelijk ontvangen. Ook was hij een groot drinker en zeer intelligent.
*.
Philippus gebruikte zijn kennis uit Thebe om het leger in een nog doeltreffender wapen te veranderen. Hij liet de troepen beter bewapenen en organiseren en voerde een nieuwe lans in, de sarissa. Dit ging echter wel ten koste van de beweeglijkheid van het leger. Daarom maakte Philippus tevens de cavalerie belangrijker. Veroverd land liet hij leiden door Macedonische adel. De overwonnenen werden dan pachters of horigen die belasting moesten betalen en ook als soldaat moesten dienen in het Macedonische leger. De adel waren de ruiters en de officieren; de bevolking van Macedonië diende als voetvolk. Daarnaast had je ook nog de garde infanterie, de Thessalische ruiters, de dienstplichtigen. Ook gebruikte Philippus zijn grote rijkdom om huurlingen te werven. De zonen van edelen werden pages aan het hof en naarmate er meer succes was, waren des te meer edelen bereid hem te volgen.
*.
Balkanoorlogen.
Hij slaagde erin om veel volkeren uit hoog- en laaglanden te verenigen en ze zover te krijgen dat ze met hem meevochten voor het Macedonische burgerrecht.
*.
Met dit sterke leger, én met zijn geld, vestigde hij het Macedonische gezag over de omringende stammen en grensgebieden. Hierna viel hij Illyrië binnen en maakte ook dit tot onderdeel van zijn rijk. Tevens maakte hij gebruik van het feit dat het rijk der Odrysen net weer in verval was geraakt, veroverde heel dit rijk en onderwierp ook alle andere Thracische stammen. Vervolgens onderwierp hij ook een hele hoop andere Balkanvolkeren en breidde het Macedonische rijk uit tot aan de Donau en de Adriatische kusten. Tenslotte probeerde hij de door onderlinge oorlogen gigantisch verzwakte Grieken te onderwerpen.
*.
Inval in de Griekse wereld.
Hij koos de kant van de Thessalische Liga in het onderlinge conflict in Thessalië en de kant van Delphi in de derde heilige oorlog tegen Phosis. Op deze manier slaagde hij erin in 346 v.Chr. een zeer groot deel van Noord-Griekenland te bezetten, Phosis een zware schatting op te leggen en zich de volledige trouw te verwerven van Delphi en de Thessalische Liga. In de Griekse steden van het zuiden besteedde men weinig aandacht aan de opkomst van Macedonië. Slechts enkele vooruitziende politici doorzagen wat Philippus in zijn schild voerde. De Atheense redenaar Demostenes wist met zijn spreekwoordelijk geworden filippica's een overtuigend vijandbeeld te schilderen, zodat het tenslotte lukte tegen Philippus een coalitie te smeden van: Athene, Thebe, Achaea, de Boeotische Liga en veel kleinere zuidelijke Griekse steden. Ondanks dat de Grieken nu een coalitie vormden, was deze lang niet zo'n eenheid als die uit de tijd van de Grieks-Perzische oorlogen. Ze waren door de een eeuw durende onderlinge strijd militair nog redelijk zwak, hun middelen waren uitgeput en hun schatkisten leeg. Een politieke eenheid was ver te zoeken en in een veldslag waren ze zo te verslaan. Ook al slaagden ze erin om Philippus' beleg van Byzantium te laten mislukken, toch trok Philippus in 338 v.Chr. zijn strijdkrachten samen en trok samen met zijn generaals en zijn zoon Alexander ten strijde tegen de verenigde Helleense legers. In de slag bij Chaerona versloeg hij ze vernietigend en bijna alle Griekse soldaten kwamen om. Een kleine groep raakte gewond, een nog kleinere groep werd gevangen genomen en een miniscule groep ontsnapte. Hierna hoefde hij de steden alleen nog te belegeren en in te nemen. Tegen de traditie in echter zocht hij vriendschappelijke contacten en verenigde ze in de Corinthische Bond, waarin ze beloofden elkaar niet meer te bevechten en Philippus volledige steun beloofden, waaronder geld, middelen en soldaten. Philippus werd Hegemon {leider en bevelhebber} van de Griekse steden, waar ook Macedonische tirannen en garnizoenen werden gevestigd en ambtenaren een oogje in het zeil hielden. Sparta was de enige die dit verbond niet erkende, wat Philippus accepteerde. Als Hegemon liet hij zich de opdracht geven Perzië te bestrijden. Officieel was dit om de Perzische oorlogen te wreken, in werkelijkheid omdat zijn expansie in Thracië hem vroeg of laat toch met Perzië in conflict zou brengen en omdat hij de Ionische kuststeden onder zijn invloed wilde brengen. In 337 v.Chr. liet hij zijn generaals Attalus, Parmenion, Amyntas en Andromenes een inval doen in Azië. Ze werden echter verslagen en teruggedreven door de Perzische generaal Memnon van Rhodos, waarna Philippus een nieuwe invasie voorbereidde. Hij werd echter in 336 vermoord (door een boze minnaar) voordat hij klaar was met de voorbereidingen.
*.
Philippus' generaals.
Interessant is, dat Alexander III de Grote en Philippus II niet alleen grootse persoonlijkheden waren, maar ook beiden grootse generaals hadden die hen steunden bij hun ambities. De belangrijkste generaals van Philippus waren Parmenion, Antigonos I, Clitus, Polyperchon, Antipater, Attalus, Eumenes van Cardië, Amyntas en Andromenes. Deze hielpen hem allemaal met het verbeteren van het Macedonische leger, het herstellen van de Macedonische macht, het verjagen van alle vijandelijke volkeren, het onderwerpen van de Grieken en het zoeken van goede diplomatieke betrekkingen. Het waren allemaal op zich grootse persoonlijkheden met een hoop talenten en ze zijn allemaal een belangrijke steun geweest voor Philippus. De meesten van hen dienden ook nog onder Philippus' zoon Alexander III de Grote en steunden deze bij diens veldtochten. De meesten van hen vochten zelfs nog om de macht na de dood van Alexander de Grote. Ze waren allemaal van adellijke afkomst en hun kinderen werden pages aan het hof en later ook generaals.
*.
Philippus en zijn familie.
Philippus' persoonlijke leven is een verhaal apart. Hij trouwde op vierentwintigjarige leeftijd, wat erg oud is voor een Hellenistisch vorst, met Olympias. In 356 v.Chr. kregen zij een zoon, Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en een jaar later ook een dochter, Cleopatra. Philippus nam naar Hellenistisch gebruik ook een hoop bijvrouwen, met ook een groeiend aantal bastaarden tot gevolg, waaronder ook de latere vorst Philippus III. Maar Olympias was zijn echte vrouw en jarenlang ook zijn enige echte liefde. Maar geleidelijk aan bekoelde de relatie. Er waren een aantal huwelijksproblemen: Olympias was erg eerzuchtig en zeer bemoeiziek, zelfs ten aanzien van Philippus' regeringszaken. Tevens begon ze jaloers te worden op de nieuwe jonge bijvrouwen die ze als een bedreiging zag voor haar zoon Alexander. En dan had je nog de verschillen in godsdienst: Philippus geloofde in de Helleense goden en vervulde trouw de formele verplichtingen. Hij was dol op godenverhalen, maar net als veel Hellenen, richtte hij zich op de concrete werkelijkheid. Olympias daarentegen was een fanatiek aanhangster van mysteriediensten, waarbij de betrokkenen vol extase zich overgave aan wilde rituelen. Dit was ze al sinds ze een meisje was. De gelovigen dachten ook regelmatig in contact te komen met goden op aarde, die zich vaak toonden in de gedaante van een dier. Zo beweerde Olympias zelfs dat Alexander in werkelijkheid de zoon van Zeus was in slangengedaante. Het is begrijpelijk dat Philippus II zich ergerde aan haar jaloezie, haar bemoeienis, en de inmenging van een goddelijke slang in het koninklijke bed. En ook dat Olympias haar oude godsdienst wilde blijven beoefenen. En zo, onder deze gespannen omstandigheden, onmoette Philippus Cleopatra, de nicht van zijn generaal Attalus. Hij raakte smoorverliefd en besloot met haar te trouwen. Uiteraard bleef Olympias, zijn hoofdvrouw, de moeder van zijn erfgenaam, maar Cleopatra kreeg een hogere positie dan bijvrouw en de ambitieuze Attalus vormde ook een probleem. Op Philippus' II huwelijksfeest zei zijn generaal Attalus (zwaar dronken), dat hij hoopte dat zijn nicht Cleopatra koning Philippus II een echte erfgenaam zou schenken. Toen Philippus hierop geen kritiek uitte, zei Alexander uiterst beledigd: "Ben ik dan een bastaard?", waarna hij zijn drinkbeker naar Attalus gooide. Koning Philippus II probeerde op te staan, maar door zijn dronkenschap viel hij, waarop Alexander zei: "Is dit de man die jullie van Griekenland naar Perzië moet brengen? Hij haalt het niet eens van de ene bank naar de andere." Zwaar beledigd verliet Alexander Macedonië. Alexander ging naar Illyrië en Olympias naar Epirus. Philippus regelde echter al gauw een verzoening: hij bood zijn excuses aan Alexander aan en zei hem dat hij hem nooit als opvolger had willen vervangen en dat hij altijd zijn opvolger zou blijven. En voor Olympias regelde hij een huwelijk tussen hun dochter en Olympias' broer Alexander van Epirus. Zo slaagde Philippus II erin om een einde te maken aan de gespannen situatie.
*.
Dood en rustplaats.
In 336 v.Chr. werd Philippus II op het eerder genoemde huwelijk van zijn dochter Cleopatra vermoord door Pausanias. Er werd door Aristoteles een moordonderzoek gestart dat tot 330 v.Chr. zou voortduren. Omtrent de moord bestonden vele theorieën. Volgens de eerste vermoordde Pausanias hem om persoonlijke redenen: Philippus' schoonoom Attalus zou Pausanias hebben laten mishandelen en Philippus zou dit ongestraft hebben gelaten, omdat hij het te druk had. Waarop Pausanias wraak wilde nemen op Philippus. Volgens de tweede theorie zouden Olympias en Alexander Pausanias ertoe hebben aangezet Philippus te vermoorden, opdat Alexander geen concurrentie om de troon zou hebben van Caranus, de zoon van Philippus en zijn nieuwe vrouw Cleopatra. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk, omdat Olympias en Philippus hun ruzies alweer hadden bijgelegd en Olympias wel zal hebben beseft, dat de belangen van haar, haar dochter Cleopatra en haar zoon Alexander, veel meer gediend waren met een levende Philippus dan een dode. Volgens de derde theorie zouden de Grieken achter de aanslag zitten. Er is echter geen enkel argument dat dit ondersteunt. De vierde, en meest waarschijnlijke, theorie is dat de Perzen erachter zaten. Darius III zou Pausanias ertoe aangezet en zelfs betaald hebben om Philippus te vermoorden en geholpen hebben bij een ontsnappingsplan en hoe hij zo dicht mogelijk bij Philippus kon komen. De belangrijkste argumenten hiervoor zijn, dat de Perzen al vaker aan omkopingen en samenzweringen deden om politieke tegenstanders te laten verdwijnen en, in geval van Philippus, werd verwacht dat de enige dreiging voor het Perzische rijk om zeep zou worden geholpen. Ook beweerde Darius III zelf dat hij Philippus had laten vermoorden, wat in Pella werd geloofd. Dat Alexander dit zelf ook geloofde, blijkt uit een brief die door een boodschapper namens hem aan Darius III werd overhandigd, zo vermeldt Diodorus Siculus. De Perzen hadden bovendien door Memnon van Rhodos veel kennis van het Macedonische hof en konden hierdoor gemakkelijk deze moord laten plegen. Al met al lijkt het daardoor waarschijnlijk dat Darius III Philippus II heeft laten vermoorden.
*.
Na Philippus' dood was de belangrijkste vraag wie hem zou opvolgen. Antipater riep Alexander meteen uit tot koning op het bruiloftsfeest en alle edelen in de zaal stemden er meteen mee in, zodat Alexander gelijk al een flinke aanhang had. Alexander slaagde er ook in de steun van generaal Parmenion te verwerven en al gauw kreeg hij ook trouwbeloftes van een hoop soldaten. Alexander werd meteen naar het paleis gebracht, waar hij zwaar bewaakt werd. Hij kon nu rekenen op de steun van Antipater en Parmenion, een groot aantal edelen en het merendeel van de troepen. En bij de legervergadering werd Alexander erkend als nieuwe koning van het Macedonische rijk, aangezien Philippus Arrhidaeus zwakbegaafd was en Caranus, (de zoon van Philippus' nieuwe vrouw Cleopatra), nog een baby was. Om zijn positie op de troon te verzekeren vermoordde Alexander Caranus en Cleopatra, gaf hij Parmenion de opdracht Attalus uit de weg te ruimen en liet hij zijn neef Amyntas IV veroordelen. Zo werd Alexander de nieuwe koning, maar wel van een rijk dat op het punt stond in te storten, want de voornaamste bindingsfactor in het Macedonische rijk was Philippus II` persoonlijkheid. Nu die vermoord was, kwamen Thracië en Illyrië in opstand, begonnen de Geten en Tribballiërs een oorlog tegen Macedonië en zeiden Griekse stadstaten hun verdrag met Macedonië op, hierin gesteund door Perzisch goud. Alexander zou moeten bewijzen dat hij een nog groter heerser was dan zijn vader. Hij slaagde hierin en leidde zelfs Macedonische legers over de Indus tot in India.
*.
Op 8 november 1977 maakte de Griekse archeoloog Manolis Andronikos bekend dat hij de ongeschonden tombe van Philippus II in Vergina, Griekenland, had gevonden. Alhoewel de vondst op zich van groot archeologisch belang is, is de identificatie als de tombe van Philippus II omstreden.
*.
Literatuur: A.B. Bosworth, art. Philip II (382-336), in OCD³ (1996), p. 1161; P.G.J. de Boer, 'Alexander de Grote', (1982), p.12-29; Lucius Flavius Arrianus, 'Alexander de Grote', vert. van Anabasis Alexandri, (1999), Inleiding door Simone Mooij-Valk, p.37-39; Peter Bamm, 'Alexander de Grote, macht als noodlot',(1968), p.42-p.50.
A. ter Hoeve, geschiedenisscriptie Alexander de Grote; www.bertsgeschiedenissite.nl.


Bronnen:

1.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens
2.	Afgeschermd, Wikipedia
3.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

Phillipp II van Macedonië
Phillipp II (Philipp II) van Macedonië1, geb. te Pella [Mac]1 in 382 BC1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 46 jaar oud) te Aigai [Mac]1 in 336 BC1 Hij wordt vermoord1.

Aantekeningen bij Phillipp II van Macedonië.
Philippus II van Macedonië was een koning van Macedonië van 359 tot 336 v. Chr, uit het huis der Argeaden. Hij werd in 382 v. Chr. geboren in Pella als jongste zoon van Amyntas III van Macedonië en diens tweede vrouw Eurydice, een Illyrische prinses. Zijn broers waren Perdiccas III en kroonprins Alexander II van Macedonië en hij was oom van Amyntas IV. Hij was vader van Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en Cleopatra, die hij beiden had verwekt bij Olympias. Hij was ook vader van de latere koning Philippus III van Macedonië, die hij bij een bijvrouw verwekte. Philippus was een directe afstammeling van alle koningen van Macedonië, van Perdiccas I van Macedonië tot en met Alexander I van Macedonië. Tevens was hij kleinzoon van Arrhidaeus, en daarmee achterkleinzoon van de vijfde zoon van Alexander I. Hij had ook een zus, Eurynoe, en een zwager, genaamd Ptolemaeus I.
*.
Jeugd en verblijf in Thebe.
Hij werd in 382 v.Chr. in Pella geboren als jongste zoon van Amyntas III en diens tweede vrouw Eurydice. Zijn moeder, die had leren lezen en schrijven aan het Macedonische hof, onderwees hem en gaf hem een gezonde opvoeding en een hoop kennis mee die hem later van pas zouden komen. Mogelijk kreeg hij net als zijn zoon ook een zeer goede militaire training. Philippus II werd al gauw een zelfverzekerde jongeman die misschien een grote koning zou worden. Toen hij geboren werd, werd Macedonië steeds zwakker ten gevolge van interne conflicten en toen in 370 v. Chr. zijn vader stierf, werd Philippus' oudste broer Alexander II minderjarig koning van Macedonië. Ptolemaeus werd tot zijn regent benoemd, maar Alexander en Ptolemaeus kregen hevige ruzie wat ontaardde in een burgeroorlog in 369 v. Chr. De Thebaanse generaal Pelopidas regelde een vredesverdrag en om er zeker van te zijn dat ze zich er beiden aan zouden houden nam Pelopidas dertig zonen van belangrijke personen, en Philippus zelf, in gijzeling mee naar Thebe. Daar werd Philippus goed behandeld, maakte hij kennis met de nieuwste strijdtactieken en wapenuitrustingen van Epaminondas en kreeg hij een gedegen opleiding. Uiteindelijk vermoordde Ptolemaeus Alexander alsnog en besteeg de troon. Philippus' oudere broer Perdiccas III pleegde daarop een staatsgreep en vermoordde Ptolemaeus. In 359 v. Chr. leed Perdiccas een gigantische nederlaag tegen de Illyriërs onder koning Bardylis, waarna zijn minderjarige zoon Amyntas IV koning werd en Macedonië zich op een dieptepunt bevond. Philippus was ondertussen teruggekeerd naar Macedonië en had al onder de regering van zijn broer een hoop ambten bekleed, een eigen leger gekregen en zelfs een groot deel van Oost-Macedonië bestuurd, en werd 24 jaar oud tot regent van Amyntas benoemd. Macedonië was op dat moment gigantisch verzwakt. Decennia van burgeroorlogen, intriges en moordaanslagen hadden het politieke bestuurssysteem ondermijnd, de militaire kracht van Macedonië zwaar doen afnemen en voor een grote economische terugval gezorgd, waardoor het tijdens Archelaus I eens machtige koninkrijk een wrak geworden was. Tevens stroomden van alle kanten vijanden binnen, zoals de noordelijke Balkanstammen, maar bovenal de Illyriërs die grote delen van het noorden bezet hadden en het zuiden geplunderd en waarvan gedacht werd dat ze spoedig heel Macedonië; veroverd zouden hebben. Ook had de dood van Perdiccas ervoor gezorgd dat een aantal troonpretendenten weer hoop kregen: Argaeus, die tijdelijk koning was geweest en steun kreeg van Athene, en diens broer Pausanias, die steun kreeg van Cotys, de koning van Odrysië. Ook was Macedonië sinds de moord op Archelaus I van Macedonië; feitelijk verdeeld in een noordelijk deel waar bergkoninkrijkjes lagen en een laaggelegen zuidelijk deel waar de koning wel de macht had en waren een hoop Macedonische stammen vrijwel volledig autonoom geworden en waren ze nog maar los verbonden met de koning.
*.
Philippus de koning.
Na een paar maanden regent te zijn geweest, riep Philippus zich in 359 v. Chr. uit tot koning en stootte zijn neef van de troon. Datzelfde jaar nog werd hij erkend door de Macedonische legervergaderingen als nieuwe koning. Hij zag zijn jonge neef niet als bedreiging en om hem tevreden te houden gaf hij hem de hand van zijn dochter. Op dit voor Macedonië cruciale moment toonde Philippus zich een kundig strateeg, bestuurder en diplomaat. Hij schakelde alle troonpretendenten uit, creëerde weer een sterk centraal bestuur, maakte een einde aan de invloed van lokale machthebbers, versloeg alle indringers en wist na een aantal veldslagen waarin hij de Illyriërs compleet afslachtte hen helemaal naar huis te verdrijven. Ook versloeg en doodde hij Bardylis, die verantwoordelijk was voor de dood van zijn broer Perdiccas III en bracht generaal Parmenion de Illyrische koning Grabus een gigantische nederlaag toe. Hij slaagde er ook in het noorden en andere grensgebieden weer bij het rijk te voegen, voor een sterke politieke eenheid te zorgen en een einde te maken aan de economische achteruitgang. Zelfs zorgde hij weer voor grote economische bloei en het weer vullen van de schatkist en probeerde hij om hiermee en met zijn kennis, een hoop hulpmiddelen en de hulp van zijn slimme generaals zoals Parmenion, het leger weer in net zo'n machtige oorlogmachine te veranderen als uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Philippus rekende ondertussen ook met de laatste twee troonpretendenten af: Cotys werd vermoord en zijn opvolger liet in ruil voor geld Pausanias executeren. Athene stuurde Argaeus met een vloot en leger naar Macedonië, maar de expeditie liep uit op een ramp en Argaeus werd verslagen en gevangen genomen. Philippus was nu alleenheerser van een verenigd koninkrijk dat weer een sterke politieke eenheid vormde, een krachtig bestuurssysteem had en over grote rijkdom en een van de machtigste legers van de wereld beschikte. Hij liet tevens de infrastructuur herstellen en maakte op alle andere punten Macedonië weer tot de grootmacht uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Hij zette diens bewind en de bloei van destijds voort en zorgde voor een nog grotere groei van de rijkdom en macht van Macedonië. Zo werd Macedonië succesvoller en machtiger dan ooit tevoren. Philippus liet veel wegen aanleggen, bevorderde de handel en ontdekte ook een hoop mijnen, waardoor hij veel munten kon laten slaan en zich nog meer rijkdom verwierf.
*.
Philippus II versterkte ook de banden met alle Macedonische stammen, zorgde ervoor dat hij weer een hoop invloed op ze kreeg en dat ze hun autonomie verloren. Hij bevorderde ook de verstedelijking door een hoop steden te bouwen en door semi-nomadische stammen ertoe aan te zetten zich aan beroepen in de stad of aan het boerenbestaan te wijden. Philippus II zorgde ook voor minder misdaad, een goed rechtssysteem, goeie wetten en rust en orde in Macedonië. Philippus brak tevens ook de grote macht van de adel. Hij nam veel meer mensen in deze stand op, waardoor hun functies telkens minder waard werden. En hij liet de legers voortaan niet meer door de stamvorsten zelf leiden, maar hij stelde persoonlijk generaals aan. Philippus compenseerde zijn hervormingen door de adel (die als ruiters dienden in het leger) tevreden te stellen met oorlogsbuit.
*.
Philippus II stond bekend om het feit dat hij een groot feestvierder, sportman en vrouwenliefhebber was. Hij bezat een sterk lichaam en veel ambities, had veel humor, lachte vaak en kon mensen heel vriendelijk ontvangen. Ook was hij een groot drinker en zeer intelligent.
*.
Philippus gebruikte zijn kennis uit Thebe om het leger in een nog doeltreffender wapen te veranderen. Hij liet de troepen beter bewapenen en organiseren en voerde een nieuwe lans in, de sarissa. Dit ging echter wel ten koste van de beweeglijkheid van het leger. Daarom maakte Philippus tevens de cavalerie belangrijker. Veroverd land liet hij leiden door Macedonische adel. De overwonnenen werden dan pachters of horigen die belasting moesten betalen en ook als soldaat moesten dienen in het Macedonische leger. De adel waren de ruiters en de officieren; de bevolking van Macedonië diende als voetvolk. Daarnaast had je ook nog de garde infanterie, de Thessalische ruiters, de dienstplichtigen. Ook gebruikte Philippus zijn grote rijkdom om huurlingen te werven. De zonen van edelen werden pages aan het hof en naarmate er meer succes was, waren des te meer edelen bereid hem te volgen.
*.
Balkanoorlogen.
Hij slaagde erin om veel volkeren uit hoog- en laaglanden te verenigen en ze zover te krijgen dat ze met hem meevochten voor het Macedonische burgerrecht.
*.
Met dit sterke leger, én met zijn geld, vestigde hij het Macedonische gezag over de omringende stammen en grensgebieden. Hierna viel hij Illyrië binnen en maakte ook dit tot onderdeel van zijn rijk. Tevens maakte hij gebruik van het feit dat het rijk der Odrysen net weer in verval was geraakt, veroverde heel dit rijk en onderwierp ook alle andere Thracische stammen. Vervolgens onderwierp hij ook een hele hoop andere Balkanvolkeren en breidde het Macedonische rijk uit tot aan de Donau en de Adriatische kusten. Tenslotte probeerde hij de door onderlinge oorlogen gigantisch verzwakte Grieken te onderwerpen.
*.
Inval in de Griekse wereld.
Hij koos de kant van de Thessalische Liga in het onderlinge conflict in Thessalië en de kant van Delphi in de derde heilige oorlog tegen Phosis. Op deze manier slaagde hij erin in 346 v.Chr. een zeer groot deel van Noord-Griekenland te bezetten, Phosis een zware schatting op te leggen en zich de volledige trouw te verwerven van Delphi en de Thessalische Liga. In de Griekse steden van het zuiden besteedde men weinig aandacht aan de opkomst van Macedonië. Slechts enkele vooruitziende politici doorzagen wat Philippus in zijn schild voerde. De Atheense redenaar Demostenes wist met zijn spreekwoordelijk geworden filippica's een overtuigend vijandbeeld te schilderen, zodat het tenslotte lukte tegen Philippus een coalitie te smeden van: Athene, Thebe, Achaea, de Boeotische Liga en veel kleinere zuidelijke Griekse steden. Ondanks dat de Grieken nu een coalitie vormden, was deze lang niet zo'n eenheid als die uit de tijd van de Grieks-Perzische oorlogen. Ze waren door de een eeuw durende onderlinge strijd militair nog redelijk zwak, hun middelen waren uitgeput en hun schatkisten leeg. Een politieke eenheid was ver te zoeken en in een veldslag waren ze zo te verslaan. Ook al slaagden ze erin om Philippus' beleg van Byzantium te laten mislukken, toch trok Philippus in 338 v.Chr. zijn strijdkrachten samen en trok samen met zijn generaals en zijn zoon Alexander ten strijde tegen de verenigde Helleense legers. In de slag bij Chaerona versloeg hij ze vernietigend en bijna alle Griekse soldaten kwamen om. Een kleine groep raakte gewond, een nog kleinere groep werd gevangen genomen en een miniscule groep ontsnapte. Hierna hoefde hij de steden alleen nog te belegeren en in te nemen. Tegen de traditie in echter zocht hij vriendschappelijke contacten en verenigde ze in de Corinthische Bond, waarin ze beloofden elkaar niet meer te bevechten en Philippus volledige steun beloofden, waaronder geld, middelen en soldaten. Philippus werd Hegemon {leider en bevelhebber} van de Griekse steden, waar ook Macedonische tirannen en garnizoenen werden gevestigd en ambtenaren een oogje in het zeil hielden. Sparta was de enige die dit verbond niet erkende, wat Philippus accepteerde. Als Hegemon liet hij zich de opdracht geven Perzië te bestrijden. Officieel was dit om de Perzische oorlogen te wreken, in werkelijkheid omdat zijn expansie in Thracië hem vroeg of laat toch met Perzië in conflict zou brengen en omdat hij de Ionische kuststeden onder zijn invloed wilde brengen. In 337 v.Chr. liet hij zijn generaals Attalus, Parmenion, Amyntas en Andromenes een inval doen in Azië. Ze werden echter verslagen en teruggedreven door de Perzische generaal Memnon van Rhodos, waarna Philippus een nieuwe invasie voorbereidde. Hij werd echter in 336 vermoord (door een boze minnaar) voordat hij klaar was met de voorbereidingen.
*.
Philippus' generaals.
Interessant is, dat Alexander III de Grote en Philippus II niet alleen grootse persoonlijkheden waren, maar ook beiden grootse generaals hadden die hen steunden bij hun ambities. De belangrijkste generaals van Philippus waren Parmenion, Antigonos I, Clitus, Polyperchon, Antipater, Attalus, Eumenes van Cardië, Amyntas en Andromenes. Deze hielpen hem allemaal met het verbeteren van het Macedonische leger, het herstellen van de Macedonische macht, het verjagen van alle vijandelijke volkeren, het onderwerpen van de Grieken en het zoeken van goede diplomatieke betrekkingen. Het waren allemaal op zich grootse persoonlijkheden met een hoop talenten en ze zijn allemaal een belangrijke steun geweest voor Philippus. De meesten van hen dienden ook nog onder Philippus' zoon Alexander III de Grote en steunden deze bij diens veldtochten. De meesten van hen vochten zelfs nog om de macht na de dood van Alexander de Grote. Ze waren allemaal van adellijke afkomst en hun kinderen werden pages aan het hof en later ook generaals.
*.
Philippus en zijn familie.
Philippus' persoonlijke leven is een verhaal apart. Hij trouwde op vierentwintigjarige leeftijd, wat erg oud is voor een Hellenistisch vorst, met Olympias. In 356 v.Chr. kregen zij een zoon, Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en een jaar later ook een dochter, Cleopatra. Philippus nam naar Hellenistisch gebruik ook een hoop bijvrouwen, met ook een groeiend aantal bastaarden tot gevolg, waaronder ook de latere vorst Philippus III. Maar Olympias was zijn echte vrouw en jarenlang ook zijn enige echte liefde. Maar geleidelijk aan bekoelde de relatie. Er waren een aantal huwelijksproblemen: Olympias was erg eerzuchtig en zeer bemoeiziek, zelfs ten aanzien van Philippus' regeringszaken. Tevens begon ze jaloers te worden op de nieuwe jonge bijvrouwen die ze als een bedreiging zag voor haar zoon Alexander. En dan had je nog de verschillen in godsdienst: Philippus geloofde in de Helleense goden en vervulde trouw de formele verplichtingen. Hij was dol op godenverhalen, maar net als veel Hellenen, richtte hij zich op de concrete werkelijkheid. Olympias daarentegen was een fanatiek aanhangster van mysteriediensten, waarbij de betrokkenen vol extase zich overgave aan wilde rituelen. Dit was ze al sinds ze een meisje was. De gelovigen dachten ook regelmatig in contact te komen met goden op aarde, die zich vaak toonden in de gedaante van een dier. Zo beweerde Olympias zelfs dat Alexander in werkelijkheid de zoon van Zeus was in slangengedaante. Het is begrijpelijk dat Philippus II zich ergerde aan haar jaloezie, haar bemoeienis, en de inmenging van een goddelijke slang in het koninklijke bed. En ook dat Olympias haar oude godsdienst wilde blijven beoefenen. En zo, onder deze gespannen omstandigheden, onmoette Philippus Cleopatra, de nicht van zijn generaal Attalus. Hij raakte smoorverliefd en besloot met haar te trouwen. Uiteraard bleef Olympias, zijn hoofdvrouw, de moeder van zijn erfgenaam, maar Cleopatra kreeg een hogere positie dan bijvrouw en de ambitieuze Attalus vormde ook een probleem. Op Philippus' II huwelijksfeest zei zijn generaal Attalus (zwaar dronken), dat hij hoopte dat zijn nicht Cleopatra koning Philippus II een echte erfgenaam zou schenken. Toen Philippus hierop geen kritiek uitte, zei Alexander uiterst beledigd: "Ben ik dan een bastaard?", waarna hij zijn drinkbeker naar Attalus gooide. Koning Philippus II probeerde op te staan, maar door zijn dronkenschap viel hij, waarop Alexander zei: "Is dit de man die jullie van Griekenland naar Perzië moet brengen? Hij haalt het niet eens van de ene bank naar de andere." Zwaar beledigd verliet Alexander Macedonië. Alexander ging naar Illyrië en Olympias naar Epirus. Philippus regelde echter al gauw een verzoening: hij bood zijn excuses aan Alexander aan en zei hem dat hij hem nooit als opvolger had willen vervangen en dat hij altijd zijn opvolger zou blijven. En voor Olympias regelde hij een huwelijk tussen hun dochter en Olympias' broer Alexander van Epirus. Zo slaagde Philippus II erin om een einde te maken aan de gespannen situatie.
*.
Dood en rustplaats.
In 336 v.Chr. werd Philippus II op het eerder genoemde huwelijk van zijn dochter Cleopatra vermoord door Pausanias. Er werd door Aristoteles een moordonderzoek gestart dat tot 330 v.Chr. zou voortduren. Omtrent de moord bestonden vele theorieën. Volgens de eerste vermoordde Pausanias hem om persoonlijke redenen: Philippus' schoonoom Attalus zou Pausanias hebben laten mishandelen en Philippus zou dit ongestraft hebben gelaten, omdat hij het te druk had. Waarop Pausanias wraak wilde nemen op Philippus. Volgens de tweede theorie zouden Olympias en Alexander Pausanias ertoe hebben aangezet Philippus te vermoorden, opdat Alexander geen concurrentie om de troon zou hebben van Caranus, de zoon van Philippus en zijn nieuwe vrouw Cleopatra. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk, omdat Olympias en Philippus hun ruzies alweer hadden bijgelegd en Olympias wel zal hebben beseft, dat de belangen van haar, haar dochter Cleopatra en haar zoon Alexander, veel meer gediend waren met een levende Philippus dan een dode. Volgens de derde theorie zouden de Grieken achter de aanslag zitten. Er is echter geen enkel argument dat dit ondersteunt. De vierde, en meest waarschijnlijke, theorie is dat de Perzen erachter zaten. Darius III zou Pausanias ertoe aangezet en zelfs betaald hebben om Philippus te vermoorden en geholpen hebben bij een ontsnappingsplan en hoe hij zo dicht mogelijk bij Philippus kon komen. De belangrijkste argumenten hiervoor zijn, dat de Perzen al vaker aan omkopingen en samenzweringen deden om politieke tegenstanders te laten verdwijnen en, in geval van Philippus, werd verwacht dat de enige dreiging voor het Perzische rijk om zeep zou worden geholpen. Ook beweerde Darius III zelf dat hij Philippus had laten vermoorden, wat in Pella werd geloofd. Dat Alexander dit zelf ook geloofde, blijkt uit een brief die door een boodschapper namens hem aan Darius III werd overhandigd, zo vermeldt Diodorus Siculus. De Perzen hadden bovendien door Memnon van Rhodos veel kennis van het Macedonische hof en konden hierdoor gemakkelijk deze moord laten plegen. Al met al lijkt het daardoor waarschijnlijk dat Darius III Philippus II heeft laten vermoorden.
*.
Na Philippus' dood was de belangrijkste vraag wie hem zou opvolgen. Antipater riep Alexander meteen uit tot koning op het bruiloftsfeest en alle edelen in de zaal stemden er meteen mee in, zodat Alexander gelijk al een flinke aanhang had. Alexander slaagde er ook in de steun van generaal Parmenion te verwerven en al gauw kreeg hij ook trouwbeloftes van een hoop soldaten. Alexander werd meteen naar het paleis gebracht, waar hij zwaar bewaakt werd. Hij kon nu rekenen op de steun van Antipater en Parmenion, een groot aantal edelen en het merendeel van de troepen. En bij de legervergadering werd Alexander erkend als nieuwe koning van het Macedonische rijk, aangezien Philippus Arrhidaeus zwakbegaafd was en Caranus, (de zoon van Philippus' nieuwe vrouw Cleopatra), nog een baby was. Om zijn positie op de troon te verzekeren vermoordde Alexander Caranus en Cleopatra, gaf hij Parmenion de opdracht Attalus uit de weg te ruimen en liet hij zijn neef Amyntas IV veroordelen. Zo werd Alexander de nieuwe koning, maar wel van een rijk dat op het punt stond in te storten, want de voornaamste bindingsfactor in het Macedonische rijk was Philippus II` persoonlijkheid. Nu die vermoord was, kwamen Thracië en Illyrië in opstand, begonnen de Geten en Tribballiërs een oorlog tegen Macedonië en zeiden Griekse stadstaten hun verdrag met Macedonië op, hierin gesteund door Perzisch goud. Alexander zou moeten bewijzen dat hij een nog groter heerser was dan zijn vader. Hij slaagde hierin en leidde zelfs Macedonische legers over de Indus tot in India.
*.
Op 8 november 1977 maakte de Griekse archeoloog Manolis Andronikos bekend dat hij de ongeschonden tombe van Philippus II in Vergina, Griekenland, had gevonden. Alhoewel de vondst op zich van groot archeologisch belang is, is de identificatie als de tombe van Philippus II omstreden.
*.
Literatuur: A.B. Bosworth, art. Philip II (382-336), in OCD³ (1996), p. 1161; P.G.J. de Boer, 'Alexander de Grote', (1982), p.12-29; Lucius Flavius Arrianus, 'Alexander de Grote', vert. van Anabasis Alexandri, (1999), Inleiding door Simone Mooij-Valk, p.37-39; Peter Bamm, 'Alexander de Grote, macht als noodlot',(1968), p.42-p.50.
A. ter Hoeve, geschiedenisscriptie Alexander de Grote; www.bertsgeschiedenissite.nl.

Vader: Amyntas III van Macedonië1, zn. van Arrhidaios van Macedonië en Nn, geb. in 430 BC1,1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 60 jaar oud) in 370 BC1,1, tr. (1) met Gygia Nn2. Uit dit huwelijk 5 kinderen2, tr. (2).

• Moeder:
  Eurydike van Lynkestis, dr. van Sirrhas von Elymiotis en Nn von Lynkestis, geb. in 405 BC, ovl. (ongeveer 40 jaar oud) in 365 BC Zij wordt vermoord, tr. (1) met Ptolemaios van Aloros². Uit dit huwelijk geen kinderen.

tr. (1)
met

Phila von Elymiotis³, dr. van Derdas I von Elymiotis en Nn, geb. circa 380 BC^3,3.

tr. (2)
met

Philinna van Larisse¹, geb. circa 380 BC^1,1,1, ovl. (minstens 25 jaar oud) na 355 BC¹ Thessalische danseres uit Larisa¹.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Philipp III	*-359		†-317	Pydna [Mac]	41	1	0

tr. (3)
met

Audata van Illyrien², dr. van Bardylis van Illyrien en Nn, geb. circa 380 BC^2,2,2, ze is prinses en een (tweede)vrouw, ovl. (minstens 22 jaar oud) na 358 BC^2,2.

Uit dit huwelijk een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Kynana	*-355		†-322	Aigai [Mac]	33	2	1

tr. (4)
met

Olympias van Epiros, dr. van Neoptolemos I van Epiros en Nn, geb. circa 375 BC, regent te Epiros [Mac] in 325 BC, regen te Macedonië [Gri] van 323 BC tot 316 BC, koningin van de Macadonen en de Molossen, ovl. (ongeveer 59 jaar oud) in 316 BC Zij wordt vermoord.

Uit dit huwelijk 2 kinderen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Alexander III	*-356	Pella [Mac]	†-323	Babylon [Bab]	33	5	5
2	Cleopatra						0	0

tr. (5)
met

Meda .

tr. (6)
met

Nikesopolis Nn.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Thessalonike						0	0

tr. (7)
met

Kleopatra .

Uit dit huwelijk een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Europa						0	0

tr. (8)
met

Eurydike Nn.

Uit dit huwelijk 2 zonen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Karanos						0	0
2	Ptolemaios						0	0

tr. (9)
met

Nn .


Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen
3.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

Dossier:

• Vader:
  Bardylis van Illyrien, koning te Illyrië [Ill], relatie.

• Moeder:
  Nn .

tr.
met

Phillipp II (Philipp II) van Macedonië2, zn. van Amyntas III van Macedonië en Eurydike van Lynkestis, geb. te Pella [Mac]2 in 382 BC2,2, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 46 jaar oud) te Aigai [Mac]2 in 336 BC2 Hij wordt vermoord2, tr. (1) met zijn nicht Phila von Elymiotis3. Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (2) met Philinna van Larisse2. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (4) met Olympias van Epiros. Uit dit huwelijk 2 kinderen, tr. (5) met Meda . Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (6) met Nikesopolis Nn. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (7) met Kleopatra . Uit dit huwelijk een dochter, tr. (8) met Eurydike Nn. Uit dit huwelijk 2 zonen, tr. (9) met Nn . Uit dit huwelijk geen kinderen.

Aantekeningen bij Phillipp II van Macedonië.
Philippus II van Macedonië was een koning van Macedonië van 359 tot 336 v. Chr, uit het huis der Argeaden. Hij werd in 382 v. Chr. geboren in Pella als jongste zoon van Amyntas III van Macedonië en diens tweede vrouw Eurydice, een Illyrische prinses. Zijn broers waren Perdiccas III en kroonprins Alexander II van Macedonië en hij was oom van Amyntas IV. Hij was vader van Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en Cleopatra, die hij beiden had verwekt bij Olympias. Hij was ook vader van de latere koning Philippus III van Macedonië, die hij bij een bijvrouw verwekte. Philippus was een directe afstammeling van alle koningen van Macedonië, van Perdiccas I van Macedonië tot en met Alexander I van Macedonië. Tevens was hij kleinzoon van Arrhidaeus, en daarmee achterkleinzoon van de vijfde zoon van Alexander I. Hij had ook een zus, Eurynoe, en een zwager, genaamd Ptolemaeus I.
*.
Jeugd en verblijf in Thebe.
Hij werd in 382 v.Chr. in Pella geboren als jongste zoon van Amyntas III en diens tweede vrouw Eurydice. Zijn moeder, die had leren lezen en schrijven aan het Macedonische hof, onderwees hem en gaf hem een gezonde opvoeding en een hoop kennis mee die hem later van pas zouden komen. Mogelijk kreeg hij net als zijn zoon ook een zeer goede militaire training. Philippus II werd al gauw een zelfverzekerde jongeman die misschien een grote koning zou worden. Toen hij geboren werd, werd Macedonië steeds zwakker ten gevolge van interne conflicten en toen in 370 v. Chr. zijn vader stierf, werd Philippus' oudste broer Alexander II minderjarig koning van Macedonië. Ptolemaeus werd tot zijn regent benoemd, maar Alexander en Ptolemaeus kregen hevige ruzie wat ontaardde in een burgeroorlog in 369 v. Chr. De Thebaanse generaal Pelopidas regelde een vredesverdrag en om er zeker van te zijn dat ze zich er beiden aan zouden houden nam Pelopidas dertig zonen van belangrijke personen, en Philippus zelf, in gijzeling mee naar Thebe. Daar werd Philippus goed behandeld, maakte hij kennis met de nieuwste strijdtactieken en wapenuitrustingen van Epaminondas en kreeg hij een gedegen opleiding. Uiteindelijk vermoordde Ptolemaeus Alexander alsnog en besteeg de troon. Philippus' oudere broer Perdiccas III pleegde daarop een staatsgreep en vermoordde Ptolemaeus. In 359 v. Chr. leed Perdiccas een gigantische nederlaag tegen de Illyriërs onder koning Bardylis, waarna zijn minderjarige zoon Amyntas IV koning werd en Macedonië zich op een dieptepunt bevond. Philippus was ondertussen teruggekeerd naar Macedonië en had al onder de regering van zijn broer een hoop ambten bekleed, een eigen leger gekregen en zelfs een groot deel van Oost-Macedonië bestuurd, en werd 24 jaar oud tot regent van Amyntas benoemd. Macedonië was op dat moment gigantisch verzwakt. Decennia van burgeroorlogen, intriges en moordaanslagen hadden het politieke bestuurssysteem ondermijnd, de militaire kracht van Macedonië zwaar doen afnemen en voor een grote economische terugval gezorgd, waardoor het tijdens Archelaus I eens machtige koninkrijk een wrak geworden was. Tevens stroomden van alle kanten vijanden binnen, zoals de noordelijke Balkanstammen, maar bovenal de Illyriërs die grote delen van het noorden bezet hadden en het zuiden geplunderd en waarvan gedacht werd dat ze spoedig heel Macedonië; veroverd zouden hebben. Ook had de dood van Perdiccas ervoor gezorgd dat een aantal troonpretendenten weer hoop kregen: Argaeus, die tijdelijk koning was geweest en steun kreeg van Athene, en diens broer Pausanias, die steun kreeg van Cotys, de koning van Odrysië. Ook was Macedonië sinds de moord op Archelaus I van Macedonië; feitelijk verdeeld in een noordelijk deel waar bergkoninkrijkjes lagen en een laaggelegen zuidelijk deel waar de koning wel de macht had en waren een hoop Macedonische stammen vrijwel volledig autonoom geworden en waren ze nog maar los verbonden met de koning.
*.
Philippus de koning.
Na een paar maanden regent te zijn geweest, riep Philippus zich in 359 v. Chr. uit tot koning en stootte zijn neef van de troon. Datzelfde jaar nog werd hij erkend door de Macedonische legervergaderingen als nieuwe koning. Hij zag zijn jonge neef niet als bedreiging en om hem tevreden te houden gaf hij hem de hand van zijn dochter. Op dit voor Macedonië cruciale moment toonde Philippus zich een kundig strateeg, bestuurder en diplomaat. Hij schakelde alle troonpretendenten uit, creëerde weer een sterk centraal bestuur, maakte een einde aan de invloed van lokale machthebbers, versloeg alle indringers en wist na een aantal veldslagen waarin hij de Illyriërs compleet afslachtte hen helemaal naar huis te verdrijven. Ook versloeg en doodde hij Bardylis, die verantwoordelijk was voor de dood van zijn broer Perdiccas III en bracht generaal Parmenion de Illyrische koning Grabus een gigantische nederlaag toe. Hij slaagde er ook in het noorden en andere grensgebieden weer bij het rijk te voegen, voor een sterke politieke eenheid te zorgen en een einde te maken aan de economische achteruitgang. Zelfs zorgde hij weer voor grote economische bloei en het weer vullen van de schatkist en probeerde hij om hiermee en met zijn kennis, een hoop hulpmiddelen en de hulp van zijn slimme generaals zoals Parmenion, het leger weer in net zo'n machtige oorlogmachine te veranderen als uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Philippus rekende ondertussen ook met de laatste twee troonpretendenten af: Cotys werd vermoord en zijn opvolger liet in ruil voor geld Pausanias executeren. Athene stuurde Argaeus met een vloot en leger naar Macedonië, maar de expeditie liep uit op een ramp en Argaeus werd verslagen en gevangen genomen. Philippus was nu alleenheerser van een verenigd koninkrijk dat weer een sterke politieke eenheid vormde, een krachtig bestuurssysteem had en over grote rijkdom en een van de machtigste legers van de wereld beschikte. Hij liet tevens de infrastructuur herstellen en maakte op alle andere punten Macedonië weer tot de grootmacht uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Hij zette diens bewind en de bloei van destijds voort en zorgde voor een nog grotere groei van de rijkdom en macht van Macedonië. Zo werd Macedonië succesvoller en machtiger dan ooit tevoren. Philippus liet veel wegen aanleggen, bevorderde de handel en ontdekte ook een hoop mijnen, waardoor hij veel munten kon laten slaan en zich nog meer rijkdom verwierf.
*.
Philippus II versterkte ook de banden met alle Macedonische stammen, zorgde ervoor dat hij weer een hoop invloed op ze kreeg en dat ze hun autonomie verloren. Hij bevorderde ook de verstedelijking door een hoop steden te bouwen en door semi-nomadische stammen ertoe aan te zetten zich aan beroepen in de stad of aan het boerenbestaan te wijden. Philippus II zorgde ook voor minder misdaad, een goed rechtssysteem, goeie wetten en rust en orde in Macedonië. Philippus brak tevens ook de grote macht van de adel. Hij nam veel meer mensen in deze stand op, waardoor hun functies telkens minder waard werden. En hij liet de legers voortaan niet meer door de stamvorsten zelf leiden, maar hij stelde persoonlijk generaals aan. Philippus compenseerde zijn hervormingen door de adel (die als ruiters dienden in het leger) tevreden te stellen met oorlogsbuit.
*.
Philippus II stond bekend om het feit dat hij een groot feestvierder, sportman en vrouwenliefhebber was. Hij bezat een sterk lichaam en veel ambities, had veel humor, lachte vaak en kon mensen heel vriendelijk ontvangen. Ook was hij een groot drinker en zeer intelligent.
*.
Philippus gebruikte zijn kennis uit Thebe om het leger in een nog doeltreffender wapen te veranderen. Hij liet de troepen beter bewapenen en organiseren en voerde een nieuwe lans in, de sarissa. Dit ging echter wel ten koste van de beweeglijkheid van het leger. Daarom maakte Philippus tevens de cavalerie belangrijker. Veroverd land liet hij leiden door Macedonische adel. De overwonnenen werden dan pachters of horigen die belasting moesten betalen en ook als soldaat moesten dienen in het Macedonische leger. De adel waren de ruiters en de officieren; de bevolking van Macedonië diende als voetvolk. Daarnaast had je ook nog de garde infanterie, de Thessalische ruiters, de dienstplichtigen. Ook gebruikte Philippus zijn grote rijkdom om huurlingen te werven. De zonen van edelen werden pages aan het hof en naarmate er meer succes was, waren des te meer edelen bereid hem te volgen.
*.
Balkanoorlogen.
Hij slaagde erin om veel volkeren uit hoog- en laaglanden te verenigen en ze zover te krijgen dat ze met hem meevochten voor het Macedonische burgerrecht.
*.
Met dit sterke leger, én met zijn geld, vestigde hij het Macedonische gezag over de omringende stammen en grensgebieden. Hierna viel hij Illyrië binnen en maakte ook dit tot onderdeel van zijn rijk. Tevens maakte hij gebruik van het feit dat het rijk der Odrysen net weer in verval was geraakt, veroverde heel dit rijk en onderwierp ook alle andere Thracische stammen. Vervolgens onderwierp hij ook een hele hoop andere Balkanvolkeren en breidde het Macedonische rijk uit tot aan de Donau en de Adriatische kusten. Tenslotte probeerde hij de door onderlinge oorlogen gigantisch verzwakte Grieken te onderwerpen.
*.
Inval in de Griekse wereld.
Hij koos de kant van de Thessalische Liga in het onderlinge conflict in Thessalië en de kant van Delphi in de derde heilige oorlog tegen Phosis. Op deze manier slaagde hij erin in 346 v.Chr. een zeer groot deel van Noord-Griekenland te bezetten, Phosis een zware schatting op te leggen en zich de volledige trouw te verwerven van Delphi en de Thessalische Liga. In de Griekse steden van het zuiden besteedde men weinig aandacht aan de opkomst van Macedonië. Slechts enkele vooruitziende politici doorzagen wat Philippus in zijn schild voerde. De Atheense redenaar Demostenes wist met zijn spreekwoordelijk geworden filippica's een overtuigend vijandbeeld te schilderen, zodat het tenslotte lukte tegen Philippus een coalitie te smeden van: Athene, Thebe, Achaea, de Boeotische Liga en veel kleinere zuidelijke Griekse steden. Ondanks dat de Grieken nu een coalitie vormden, was deze lang niet zo'n eenheid als die uit de tijd van de Grieks-Perzische oorlogen. Ze waren door de een eeuw durende onderlinge strijd militair nog redelijk zwak, hun middelen waren uitgeput en hun schatkisten leeg. Een politieke eenheid was ver te zoeken en in een veldslag waren ze zo te verslaan. Ook al slaagden ze erin om Philippus' beleg van Byzantium te laten mislukken, toch trok Philippus in 338 v.Chr. zijn strijdkrachten samen en trok samen met zijn generaals en zijn zoon Alexander ten strijde tegen de verenigde Helleense legers. In de slag bij Chaerona versloeg hij ze vernietigend en bijna alle Griekse soldaten kwamen om. Een kleine groep raakte gewond, een nog kleinere groep werd gevangen genomen en een miniscule groep ontsnapte. Hierna hoefde hij de steden alleen nog te belegeren en in te nemen. Tegen de traditie in echter zocht hij vriendschappelijke contacten en verenigde ze in de Corinthische Bond, waarin ze beloofden elkaar niet meer te bevechten en Philippus volledige steun beloofden, waaronder geld, middelen en soldaten. Philippus werd Hegemon {leider en bevelhebber} van de Griekse steden, waar ook Macedonische tirannen en garnizoenen werden gevestigd en ambtenaren een oogje in het zeil hielden. Sparta was de enige die dit verbond niet erkende, wat Philippus accepteerde. Als Hegemon liet hij zich de opdracht geven Perzië te bestrijden. Officieel was dit om de Perzische oorlogen te wreken, in werkelijkheid omdat zijn expansie in Thracië hem vroeg of laat toch met Perzië in conflict zou brengen en omdat hij de Ionische kuststeden onder zijn invloed wilde brengen. In 337 v.Chr. liet hij zijn generaals Attalus, Parmenion, Amyntas en Andromenes een inval doen in Azië. Ze werden echter verslagen en teruggedreven door de Perzische generaal Memnon van Rhodos, waarna Philippus een nieuwe invasie voorbereidde. Hij werd echter in 336 vermoord (door een boze minnaar) voordat hij klaar was met de voorbereidingen.
*.
Philippus' generaals.
Interessant is, dat Alexander III de Grote en Philippus II niet alleen grootse persoonlijkheden waren, maar ook beiden grootse generaals hadden die hen steunden bij hun ambities. De belangrijkste generaals van Philippus waren Parmenion, Antigonos I, Clitus, Polyperchon, Antipater, Attalus, Eumenes van Cardië, Amyntas en Andromenes. Deze hielpen hem allemaal met het verbeteren van het Macedonische leger, het herstellen van de Macedonische macht, het verjagen van alle vijandelijke volkeren, het onderwerpen van de Grieken en het zoeken van goede diplomatieke betrekkingen. Het waren allemaal op zich grootse persoonlijkheden met een hoop talenten en ze zijn allemaal een belangrijke steun geweest voor Philippus. De meesten van hen dienden ook nog onder Philippus' zoon Alexander III de Grote en steunden deze bij diens veldtochten. De meesten van hen vochten zelfs nog om de macht na de dood van Alexander de Grote. Ze waren allemaal van adellijke afkomst en hun kinderen werden pages aan het hof en later ook generaals.
*.
Philippus en zijn familie.
Philippus' persoonlijke leven is een verhaal apart. Hij trouwde op vierentwintigjarige leeftijd, wat erg oud is voor een Hellenistisch vorst, met Olympias. In 356 v.Chr. kregen zij een zoon, Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en een jaar later ook een dochter, Cleopatra. Philippus nam naar Hellenistisch gebruik ook een hoop bijvrouwen, met ook een groeiend aantal bastaarden tot gevolg, waaronder ook de latere vorst Philippus III. Maar Olympias was zijn echte vrouw en jarenlang ook zijn enige echte liefde. Maar geleidelijk aan bekoelde de relatie. Er waren een aantal huwelijksproblemen: Olympias was erg eerzuchtig en zeer bemoeiziek, zelfs ten aanzien van Philippus' regeringszaken. Tevens begon ze jaloers te worden op de nieuwe jonge bijvrouwen die ze als een bedreiging zag voor haar zoon Alexander. En dan had je nog de verschillen in godsdienst: Philippus geloofde in de Helleense goden en vervulde trouw de formele verplichtingen. Hij was dol op godenverhalen, maar net als veel Hellenen, richtte hij zich op de concrete werkelijkheid. Olympias daarentegen was een fanatiek aanhangster van mysteriediensten, waarbij de betrokkenen vol extase zich overgave aan wilde rituelen. Dit was ze al sinds ze een meisje was. De gelovigen dachten ook regelmatig in contact te komen met goden op aarde, die zich vaak toonden in de gedaante van een dier. Zo beweerde Olympias zelfs dat Alexander in werkelijkheid de zoon van Zeus was in slangengedaante. Het is begrijpelijk dat Philippus II zich ergerde aan haar jaloezie, haar bemoeienis, en de inmenging van een goddelijke slang in het koninklijke bed. En ook dat Olympias haar oude godsdienst wilde blijven beoefenen. En zo, onder deze gespannen omstandigheden, onmoette Philippus Cleopatra, de nicht van zijn generaal Attalus. Hij raakte smoorverliefd en besloot met haar te trouwen. Uiteraard bleef Olympias, zijn hoofdvrouw, de moeder van zijn erfgenaam, maar Cleopatra kreeg een hogere positie dan bijvrouw en de ambitieuze Attalus vormde ook een probleem. Op Philippus' II huwelijksfeest zei zijn generaal Attalus (zwaar dronken), dat hij hoopte dat zijn nicht Cleopatra koning Philippus II een echte erfgenaam zou schenken. Toen Philippus hierop geen kritiek uitte, zei Alexander uiterst beledigd: "Ben ik dan een bastaard?", waarna hij zijn drinkbeker naar Attalus gooide. Koning Philippus II probeerde op te staan, maar door zijn dronkenschap viel hij, waarop Alexander zei: "Is dit de man die jullie van Griekenland naar Perzië moet brengen? Hij haalt het niet eens van de ene bank naar de andere." Zwaar beledigd verliet Alexander Macedonië. Alexander ging naar Illyrië en Olympias naar Epirus. Philippus regelde echter al gauw een verzoening: hij bood zijn excuses aan Alexander aan en zei hem dat hij hem nooit als opvolger had willen vervangen en dat hij altijd zijn opvolger zou blijven. En voor Olympias regelde hij een huwelijk tussen hun dochter en Olympias' broer Alexander van Epirus. Zo slaagde Philippus II erin om een einde te maken aan de gespannen situatie.
*.
Dood en rustplaats.
In 336 v.Chr. werd Philippus II op het eerder genoemde huwelijk van zijn dochter Cleopatra vermoord door Pausanias. Er werd door Aristoteles een moordonderzoek gestart dat tot 330 v.Chr. zou voortduren. Omtrent de moord bestonden vele theorieën. Volgens de eerste vermoordde Pausanias hem om persoonlijke redenen: Philippus' schoonoom Attalus zou Pausanias hebben laten mishandelen en Philippus zou dit ongestraft hebben gelaten, omdat hij het te druk had. Waarop Pausanias wraak wilde nemen op Philippus. Volgens de tweede theorie zouden Olympias en Alexander Pausanias ertoe hebben aangezet Philippus te vermoorden, opdat Alexander geen concurrentie om de troon zou hebben van Caranus, de zoon van Philippus en zijn nieuwe vrouw Cleopatra. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk, omdat Olympias en Philippus hun ruzies alweer hadden bijgelegd en Olympias wel zal hebben beseft, dat de belangen van haar, haar dochter Cleopatra en haar zoon Alexander, veel meer gediend waren met een levende Philippus dan een dode. Volgens de derde theorie zouden de Grieken achter de aanslag zitten. Er is echter geen enkel argument dat dit ondersteunt. De vierde, en meest waarschijnlijke, theorie is dat de Perzen erachter zaten. Darius III zou Pausanias ertoe aangezet en zelfs betaald hebben om Philippus te vermoorden en geholpen hebben bij een ontsnappingsplan en hoe hij zo dicht mogelijk bij Philippus kon komen. De belangrijkste argumenten hiervoor zijn, dat de Perzen al vaker aan omkopingen en samenzweringen deden om politieke tegenstanders te laten verdwijnen en, in geval van Philippus, werd verwacht dat de enige dreiging voor het Perzische rijk om zeep zou worden geholpen. Ook beweerde Darius III zelf dat hij Philippus had laten vermoorden, wat in Pella werd geloofd. Dat Alexander dit zelf ook geloofde, blijkt uit een brief die door een boodschapper namens hem aan Darius III werd overhandigd, zo vermeldt Diodorus Siculus. De Perzen hadden bovendien door Memnon van Rhodos veel kennis van het Macedonische hof en konden hierdoor gemakkelijk deze moord laten plegen. Al met al lijkt het daardoor waarschijnlijk dat Darius III Philippus II heeft laten vermoorden.
*.
Na Philippus' dood was de belangrijkste vraag wie hem zou opvolgen. Antipater riep Alexander meteen uit tot koning op het bruiloftsfeest en alle edelen in de zaal stemden er meteen mee in, zodat Alexander gelijk al een flinke aanhang had. Alexander slaagde er ook in de steun van generaal Parmenion te verwerven en al gauw kreeg hij ook trouwbeloftes van een hoop soldaten. Alexander werd meteen naar het paleis gebracht, waar hij zwaar bewaakt werd. Hij kon nu rekenen op de steun van Antipater en Parmenion, een groot aantal edelen en het merendeel van de troepen. En bij de legervergadering werd Alexander erkend als nieuwe koning van het Macedonische rijk, aangezien Philippus Arrhidaeus zwakbegaafd was en Caranus, (de zoon van Philippus' nieuwe vrouw Cleopatra), nog een baby was. Om zijn positie op de troon te verzekeren vermoordde Alexander Caranus en Cleopatra, gaf hij Parmenion de opdracht Attalus uit de weg te ruimen en liet hij zijn neef Amyntas IV veroordelen. Zo werd Alexander de nieuwe koning, maar wel van een rijk dat op het punt stond in te storten, want de voornaamste bindingsfactor in het Macedonische rijk was Philippus II` persoonlijkheid. Nu die vermoord was, kwamen Thracië en Illyrië in opstand, begonnen de Geten en Tribballiërs een oorlog tegen Macedonië en zeiden Griekse stadstaten hun verdrag met Macedonië op, hierin gesteund door Perzisch goud. Alexander zou moeten bewijzen dat hij een nog groter heerser was dan zijn vader. Hij slaagde hierin en leidde zelfs Macedonische legers over de Indus tot in India.
*.
Op 8 november 1977 maakte de Griekse archeoloog Manolis Andronikos bekend dat hij de ongeschonden tombe van Philippus II in Vergina, Griekenland, had gevonden. Alhoewel de vondst op zich van groot archeologisch belang is, is de identificatie als de tombe van Philippus II omstreden.
*.
Literatuur: A.B. Bosworth, art. Philip II (382-336), in OCD³ (1996), p. 1161; P.G.J. de Boer, 'Alexander de Grote', (1982), p.12-29; Lucius Flavius Arrianus, 'Alexander de Grote', vert. van Anabasis Alexandri, (1999), Inleiding door Simone Mooij-Valk, p.37-39; Peter Bamm, 'Alexander de Grote, macht als noodlot',(1968), p.42-p.50.
A. ter Hoeve, geschiedenisscriptie Alexander de Grote; www.bertsgeschiedenissite.nl.

Uit dit huwelijk een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Kynana	*-355		†-322	Aigai [Mac]	33	2	1

Bronnen:

1.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen
2.	Afgeschermd, Wikipedia
3.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens

• Vader:
  Neoptolemos I van Epiros, zn. van Alcetas I van Epiros en Nn, tr.

• Moeder:
  Nn .

tr.
met

Phillipp II (Philipp II) van Macedonië1, zn. van Amyntas III van Macedonië en Eurydike van Lynkestis, geb. te Pella [Mac]1 in 382 BC1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 46 jaar oud) te Aigai [Mac]1 in 336 BC1 Hij wordt vermoord1, tr. (1) met zijn nicht Phila von Elymiotis2. Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (2) met Philinna van Larisse1. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (3) met Audata van Illyrien3, dr. van Bardylis van Illyrien en Nn. Uit dit huwelijk een dochter, tr. (5) met Meda . Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (6) met Nikesopolis Nn. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (7) met Kleopatra . Uit dit huwelijk een dochter, tr. (8) met Eurydike Nn. Uit dit huwelijk 2 zonen, tr. (9) met Nn . Uit dit huwelijk geen kinderen.

Aantekeningen bij Phillipp II van Macedonië.
Philippus II van Macedonië was een koning van Macedonië van 359 tot 336 v. Chr, uit het huis der Argeaden. Hij werd in 382 v. Chr. geboren in Pella als jongste zoon van Amyntas III van Macedonië en diens tweede vrouw Eurydice, een Illyrische prinses. Zijn broers waren Perdiccas III en kroonprins Alexander II van Macedonië en hij was oom van Amyntas IV. Hij was vader van Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en Cleopatra, die hij beiden had verwekt bij Olympias. Hij was ook vader van de latere koning Philippus III van Macedonië, die hij bij een bijvrouw verwekte. Philippus was een directe afstammeling van alle koningen van Macedonië, van Perdiccas I van Macedonië tot en met Alexander I van Macedonië. Tevens was hij kleinzoon van Arrhidaeus, en daarmee achterkleinzoon van de vijfde zoon van Alexander I. Hij had ook een zus, Eurynoe, en een zwager, genaamd Ptolemaeus I.
*.
Jeugd en verblijf in Thebe.
Hij werd in 382 v.Chr. in Pella geboren als jongste zoon van Amyntas III en diens tweede vrouw Eurydice. Zijn moeder, die had leren lezen en schrijven aan het Macedonische hof, onderwees hem en gaf hem een gezonde opvoeding en een hoop kennis mee die hem later van pas zouden komen. Mogelijk kreeg hij net als zijn zoon ook een zeer goede militaire training. Philippus II werd al gauw een zelfverzekerde jongeman die misschien een grote koning zou worden. Toen hij geboren werd, werd Macedonië steeds zwakker ten gevolge van interne conflicten en toen in 370 v. Chr. zijn vader stierf, werd Philippus' oudste broer Alexander II minderjarig koning van Macedonië. Ptolemaeus werd tot zijn regent benoemd, maar Alexander en Ptolemaeus kregen hevige ruzie wat ontaardde in een burgeroorlog in 369 v. Chr. De Thebaanse generaal Pelopidas regelde een vredesverdrag en om er zeker van te zijn dat ze zich er beiden aan zouden houden nam Pelopidas dertig zonen van belangrijke personen, en Philippus zelf, in gijzeling mee naar Thebe. Daar werd Philippus goed behandeld, maakte hij kennis met de nieuwste strijdtactieken en wapenuitrustingen van Epaminondas en kreeg hij een gedegen opleiding. Uiteindelijk vermoordde Ptolemaeus Alexander alsnog en besteeg de troon. Philippus' oudere broer Perdiccas III pleegde daarop een staatsgreep en vermoordde Ptolemaeus. In 359 v. Chr. leed Perdiccas een gigantische nederlaag tegen de Illyriërs onder koning Bardylis, waarna zijn minderjarige zoon Amyntas IV koning werd en Macedonië zich op een dieptepunt bevond. Philippus was ondertussen teruggekeerd naar Macedonië en had al onder de regering van zijn broer een hoop ambten bekleed, een eigen leger gekregen en zelfs een groot deel van Oost-Macedonië bestuurd, en werd 24 jaar oud tot regent van Amyntas benoemd. Macedonië was op dat moment gigantisch verzwakt. Decennia van burgeroorlogen, intriges en moordaanslagen hadden het politieke bestuurssysteem ondermijnd, de militaire kracht van Macedonië zwaar doen afnemen en voor een grote economische terugval gezorgd, waardoor het tijdens Archelaus I eens machtige koninkrijk een wrak geworden was. Tevens stroomden van alle kanten vijanden binnen, zoals de noordelijke Balkanstammen, maar bovenal de Illyriërs die grote delen van het noorden bezet hadden en het zuiden geplunderd en waarvan gedacht werd dat ze spoedig heel Macedonië; veroverd zouden hebben. Ook had de dood van Perdiccas ervoor gezorgd dat een aantal troonpretendenten weer hoop kregen: Argaeus, die tijdelijk koning was geweest en steun kreeg van Athene, en diens broer Pausanias, die steun kreeg van Cotys, de koning van Odrysië. Ook was Macedonië sinds de moord op Archelaus I van Macedonië; feitelijk verdeeld in een noordelijk deel waar bergkoninkrijkjes lagen en een laaggelegen zuidelijk deel waar de koning wel de macht had en waren een hoop Macedonische stammen vrijwel volledig autonoom geworden en waren ze nog maar los verbonden met de koning.
*.
Philippus de koning.
Na een paar maanden regent te zijn geweest, riep Philippus zich in 359 v. Chr. uit tot koning en stootte zijn neef van de troon. Datzelfde jaar nog werd hij erkend door de Macedonische legervergaderingen als nieuwe koning. Hij zag zijn jonge neef niet als bedreiging en om hem tevreden te houden gaf hij hem de hand van zijn dochter. Op dit voor Macedonië cruciale moment toonde Philippus zich een kundig strateeg, bestuurder en diplomaat. Hij schakelde alle troonpretendenten uit, creëerde weer een sterk centraal bestuur, maakte een einde aan de invloed van lokale machthebbers, versloeg alle indringers en wist na een aantal veldslagen waarin hij de Illyriërs compleet afslachtte hen helemaal naar huis te verdrijven. Ook versloeg en doodde hij Bardylis, die verantwoordelijk was voor de dood van zijn broer Perdiccas III en bracht generaal Parmenion de Illyrische koning Grabus een gigantische nederlaag toe. Hij slaagde er ook in het noorden en andere grensgebieden weer bij het rijk te voegen, voor een sterke politieke eenheid te zorgen en een einde te maken aan de economische achteruitgang. Zelfs zorgde hij weer voor grote economische bloei en het weer vullen van de schatkist en probeerde hij om hiermee en met zijn kennis, een hoop hulpmiddelen en de hulp van zijn slimme generaals zoals Parmenion, het leger weer in net zo'n machtige oorlogmachine te veranderen als uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Philippus rekende ondertussen ook met de laatste twee troonpretendenten af: Cotys werd vermoord en zijn opvolger liet in ruil voor geld Pausanias executeren. Athene stuurde Argaeus met een vloot en leger naar Macedonië, maar de expeditie liep uit op een ramp en Argaeus werd verslagen en gevangen genomen. Philippus was nu alleenheerser van een verenigd koninkrijk dat weer een sterke politieke eenheid vormde, een krachtig bestuurssysteem had en over grote rijkdom en een van de machtigste legers van de wereld beschikte. Hij liet tevens de infrastructuur herstellen en maakte op alle andere punten Macedonië weer tot de grootmacht uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Hij zette diens bewind en de bloei van destijds voort en zorgde voor een nog grotere groei van de rijkdom en macht van Macedonië. Zo werd Macedonië succesvoller en machtiger dan ooit tevoren. Philippus liet veel wegen aanleggen, bevorderde de handel en ontdekte ook een hoop mijnen, waardoor hij veel munten kon laten slaan en zich nog meer rijkdom verwierf.
*.
Philippus II versterkte ook de banden met alle Macedonische stammen, zorgde ervoor dat hij weer een hoop invloed op ze kreeg en dat ze hun autonomie verloren. Hij bevorderde ook de verstedelijking door een hoop steden te bouwen en door semi-nomadische stammen ertoe aan te zetten zich aan beroepen in de stad of aan het boerenbestaan te wijden. Philippus II zorgde ook voor minder misdaad, een goed rechtssysteem, goeie wetten en rust en orde in Macedonië. Philippus brak tevens ook de grote macht van de adel. Hij nam veel meer mensen in deze stand op, waardoor hun functies telkens minder waard werden. En hij liet de legers voortaan niet meer door de stamvorsten zelf leiden, maar hij stelde persoonlijk generaals aan. Philippus compenseerde zijn hervormingen door de adel (die als ruiters dienden in het leger) tevreden te stellen met oorlogsbuit.
*.
Philippus II stond bekend om het feit dat hij een groot feestvierder, sportman en vrouwenliefhebber was. Hij bezat een sterk lichaam en veel ambities, had veel humor, lachte vaak en kon mensen heel vriendelijk ontvangen. Ook was hij een groot drinker en zeer intelligent.
*.
Philippus gebruikte zijn kennis uit Thebe om het leger in een nog doeltreffender wapen te veranderen. Hij liet de troepen beter bewapenen en organiseren en voerde een nieuwe lans in, de sarissa. Dit ging echter wel ten koste van de beweeglijkheid van het leger. Daarom maakte Philippus tevens de cavalerie belangrijker. Veroverd land liet hij leiden door Macedonische adel. De overwonnenen werden dan pachters of horigen die belasting moesten betalen en ook als soldaat moesten dienen in het Macedonische leger. De adel waren de ruiters en de officieren; de bevolking van Macedonië diende als voetvolk. Daarnaast had je ook nog de garde infanterie, de Thessalische ruiters, de dienstplichtigen. Ook gebruikte Philippus zijn grote rijkdom om huurlingen te werven. De zonen van edelen werden pages aan het hof en naarmate er meer succes was, waren des te meer edelen bereid hem te volgen.
*.
Balkanoorlogen.
Hij slaagde erin om veel volkeren uit hoog- en laaglanden te verenigen en ze zover te krijgen dat ze met hem meevochten voor het Macedonische burgerrecht.
*.
Met dit sterke leger, én met zijn geld, vestigde hij het Macedonische gezag over de omringende stammen en grensgebieden. Hierna viel hij Illyrië binnen en maakte ook dit tot onderdeel van zijn rijk. Tevens maakte hij gebruik van het feit dat het rijk der Odrysen net weer in verval was geraakt, veroverde heel dit rijk en onderwierp ook alle andere Thracische stammen. Vervolgens onderwierp hij ook een hele hoop andere Balkanvolkeren en breidde het Macedonische rijk uit tot aan de Donau en de Adriatische kusten. Tenslotte probeerde hij de door onderlinge oorlogen gigantisch verzwakte Grieken te onderwerpen.
*.
Inval in de Griekse wereld.
Hij koos de kant van de Thessalische Liga in het onderlinge conflict in Thessalië en de kant van Delphi in de derde heilige oorlog tegen Phosis. Op deze manier slaagde hij erin in 346 v.Chr. een zeer groot deel van Noord-Griekenland te bezetten, Phosis een zware schatting op te leggen en zich de volledige trouw te verwerven van Delphi en de Thessalische Liga. In de Griekse steden van het zuiden besteedde men weinig aandacht aan de opkomst van Macedonië. Slechts enkele vooruitziende politici doorzagen wat Philippus in zijn schild voerde. De Atheense redenaar Demostenes wist met zijn spreekwoordelijk geworden filippica's een overtuigend vijandbeeld te schilderen, zodat het tenslotte lukte tegen Philippus een coalitie te smeden van: Athene, Thebe, Achaea, de Boeotische Liga en veel kleinere zuidelijke Griekse steden. Ondanks dat de Grieken nu een coalitie vormden, was deze lang niet zo'n eenheid als die uit de tijd van de Grieks-Perzische oorlogen. Ze waren door de een eeuw durende onderlinge strijd militair nog redelijk zwak, hun middelen waren uitgeput en hun schatkisten leeg. Een politieke eenheid was ver te zoeken en in een veldslag waren ze zo te verslaan. Ook al slaagden ze erin om Philippus' beleg van Byzantium te laten mislukken, toch trok Philippus in 338 v.Chr. zijn strijdkrachten samen en trok samen met zijn generaals en zijn zoon Alexander ten strijde tegen de verenigde Helleense legers. In de slag bij Chaerona versloeg hij ze vernietigend en bijna alle Griekse soldaten kwamen om. Een kleine groep raakte gewond, een nog kleinere groep werd gevangen genomen en een miniscule groep ontsnapte. Hierna hoefde hij de steden alleen nog te belegeren en in te nemen. Tegen de traditie in echter zocht hij vriendschappelijke contacten en verenigde ze in de Corinthische Bond, waarin ze beloofden elkaar niet meer te bevechten en Philippus volledige steun beloofden, waaronder geld, middelen en soldaten. Philippus werd Hegemon {leider en bevelhebber} van de Griekse steden, waar ook Macedonische tirannen en garnizoenen werden gevestigd en ambtenaren een oogje in het zeil hielden. Sparta was de enige die dit verbond niet erkende, wat Philippus accepteerde. Als Hegemon liet hij zich de opdracht geven Perzië te bestrijden. Officieel was dit om de Perzische oorlogen te wreken, in werkelijkheid omdat zijn expansie in Thracië hem vroeg of laat toch met Perzië in conflict zou brengen en omdat hij de Ionische kuststeden onder zijn invloed wilde brengen. In 337 v.Chr. liet hij zijn generaals Attalus, Parmenion, Amyntas en Andromenes een inval doen in Azië. Ze werden echter verslagen en teruggedreven door de Perzische generaal Memnon van Rhodos, waarna Philippus een nieuwe invasie voorbereidde. Hij werd echter in 336 vermoord (door een boze minnaar) voordat hij klaar was met de voorbereidingen.
*.
Philippus' generaals.
Interessant is, dat Alexander III de Grote en Philippus II niet alleen grootse persoonlijkheden waren, maar ook beiden grootse generaals hadden die hen steunden bij hun ambities. De belangrijkste generaals van Philippus waren Parmenion, Antigonos I, Clitus, Polyperchon, Antipater, Attalus, Eumenes van Cardië, Amyntas en Andromenes. Deze hielpen hem allemaal met het verbeteren van het Macedonische leger, het herstellen van de Macedonische macht, het verjagen van alle vijandelijke volkeren, het onderwerpen van de Grieken en het zoeken van goede diplomatieke betrekkingen. Het waren allemaal op zich grootse persoonlijkheden met een hoop talenten en ze zijn allemaal een belangrijke steun geweest voor Philippus. De meesten van hen dienden ook nog onder Philippus' zoon Alexander III de Grote en steunden deze bij diens veldtochten. De meesten van hen vochten zelfs nog om de macht na de dood van Alexander de Grote. Ze waren allemaal van adellijke afkomst en hun kinderen werden pages aan het hof en later ook generaals.
*.
Philippus en zijn familie.
Philippus' persoonlijke leven is een verhaal apart. Hij trouwde op vierentwintigjarige leeftijd, wat erg oud is voor een Hellenistisch vorst, met Olympias. In 356 v.Chr. kregen zij een zoon, Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en een jaar later ook een dochter, Cleopatra. Philippus nam naar Hellenistisch gebruik ook een hoop bijvrouwen, met ook een groeiend aantal bastaarden tot gevolg, waaronder ook de latere vorst Philippus III. Maar Olympias was zijn echte vrouw en jarenlang ook zijn enige echte liefde. Maar geleidelijk aan bekoelde de relatie. Er waren een aantal huwelijksproblemen: Olympias was erg eerzuchtig en zeer bemoeiziek, zelfs ten aanzien van Philippus' regeringszaken. Tevens begon ze jaloers te worden op de nieuwe jonge bijvrouwen die ze als een bedreiging zag voor haar zoon Alexander. En dan had je nog de verschillen in godsdienst: Philippus geloofde in de Helleense goden en vervulde trouw de formele verplichtingen. Hij was dol op godenverhalen, maar net als veel Hellenen, richtte hij zich op de concrete werkelijkheid. Olympias daarentegen was een fanatiek aanhangster van mysteriediensten, waarbij de betrokkenen vol extase zich overgave aan wilde rituelen. Dit was ze al sinds ze een meisje was. De gelovigen dachten ook regelmatig in contact te komen met goden op aarde, die zich vaak toonden in de gedaante van een dier. Zo beweerde Olympias zelfs dat Alexander in werkelijkheid de zoon van Zeus was in slangengedaante. Het is begrijpelijk dat Philippus II zich ergerde aan haar jaloezie, haar bemoeienis, en de inmenging van een goddelijke slang in het koninklijke bed. En ook dat Olympias haar oude godsdienst wilde blijven beoefenen. En zo, onder deze gespannen omstandigheden, onmoette Philippus Cleopatra, de nicht van zijn generaal Attalus. Hij raakte smoorverliefd en besloot met haar te trouwen. Uiteraard bleef Olympias, zijn hoofdvrouw, de moeder van zijn erfgenaam, maar Cleopatra kreeg een hogere positie dan bijvrouw en de ambitieuze Attalus vormde ook een probleem. Op Philippus' II huwelijksfeest zei zijn generaal Attalus (zwaar dronken), dat hij hoopte dat zijn nicht Cleopatra koning Philippus II een echte erfgenaam zou schenken. Toen Philippus hierop geen kritiek uitte, zei Alexander uiterst beledigd: "Ben ik dan een bastaard?", waarna hij zijn drinkbeker naar Attalus gooide. Koning Philippus II probeerde op te staan, maar door zijn dronkenschap viel hij, waarop Alexander zei: "Is dit de man die jullie van Griekenland naar Perzië moet brengen? Hij haalt het niet eens van de ene bank naar de andere." Zwaar beledigd verliet Alexander Macedonië. Alexander ging naar Illyrië en Olympias naar Epirus. Philippus regelde echter al gauw een verzoening: hij bood zijn excuses aan Alexander aan en zei hem dat hij hem nooit als opvolger had willen vervangen en dat hij altijd zijn opvolger zou blijven. En voor Olympias regelde hij een huwelijk tussen hun dochter en Olympias' broer Alexander van Epirus. Zo slaagde Philippus II erin om een einde te maken aan de gespannen situatie.
*.
Dood en rustplaats.
In 336 v.Chr. werd Philippus II op het eerder genoemde huwelijk van zijn dochter Cleopatra vermoord door Pausanias. Er werd door Aristoteles een moordonderzoek gestart dat tot 330 v.Chr. zou voortduren. Omtrent de moord bestonden vele theorieën. Volgens de eerste vermoordde Pausanias hem om persoonlijke redenen: Philippus' schoonoom Attalus zou Pausanias hebben laten mishandelen en Philippus zou dit ongestraft hebben gelaten, omdat hij het te druk had. Waarop Pausanias wraak wilde nemen op Philippus. Volgens de tweede theorie zouden Olympias en Alexander Pausanias ertoe hebben aangezet Philippus te vermoorden, opdat Alexander geen concurrentie om de troon zou hebben van Caranus, de zoon van Philippus en zijn nieuwe vrouw Cleopatra. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk, omdat Olympias en Philippus hun ruzies alweer hadden bijgelegd en Olympias wel zal hebben beseft, dat de belangen van haar, haar dochter Cleopatra en haar zoon Alexander, veel meer gediend waren met een levende Philippus dan een dode. Volgens de derde theorie zouden de Grieken achter de aanslag zitten. Er is echter geen enkel argument dat dit ondersteunt. De vierde, en meest waarschijnlijke, theorie is dat de Perzen erachter zaten. Darius III zou Pausanias ertoe aangezet en zelfs betaald hebben om Philippus te vermoorden en geholpen hebben bij een ontsnappingsplan en hoe hij zo dicht mogelijk bij Philippus kon komen. De belangrijkste argumenten hiervoor zijn, dat de Perzen al vaker aan omkopingen en samenzweringen deden om politieke tegenstanders te laten verdwijnen en, in geval van Philippus, werd verwacht dat de enige dreiging voor het Perzische rijk om zeep zou worden geholpen. Ook beweerde Darius III zelf dat hij Philippus had laten vermoorden, wat in Pella werd geloofd. Dat Alexander dit zelf ook geloofde, blijkt uit een brief die door een boodschapper namens hem aan Darius III werd overhandigd, zo vermeldt Diodorus Siculus. De Perzen hadden bovendien door Memnon van Rhodos veel kennis van het Macedonische hof en konden hierdoor gemakkelijk deze moord laten plegen. Al met al lijkt het daardoor waarschijnlijk dat Darius III Philippus II heeft laten vermoorden.
*.
Na Philippus' dood was de belangrijkste vraag wie hem zou opvolgen. Antipater riep Alexander meteen uit tot koning op het bruiloftsfeest en alle edelen in de zaal stemden er meteen mee in, zodat Alexander gelijk al een flinke aanhang had. Alexander slaagde er ook in de steun van generaal Parmenion te verwerven en al gauw kreeg hij ook trouwbeloftes van een hoop soldaten. Alexander werd meteen naar het paleis gebracht, waar hij zwaar bewaakt werd. Hij kon nu rekenen op de steun van Antipater en Parmenion, een groot aantal edelen en het merendeel van de troepen. En bij de legervergadering werd Alexander erkend als nieuwe koning van het Macedonische rijk, aangezien Philippus Arrhidaeus zwakbegaafd was en Caranus, (de zoon van Philippus' nieuwe vrouw Cleopatra), nog een baby was. Om zijn positie op de troon te verzekeren vermoordde Alexander Caranus en Cleopatra, gaf hij Parmenion de opdracht Attalus uit de weg te ruimen en liet hij zijn neef Amyntas IV veroordelen. Zo werd Alexander de nieuwe koning, maar wel van een rijk dat op het punt stond in te storten, want de voornaamste bindingsfactor in het Macedonische rijk was Philippus II` persoonlijkheid. Nu die vermoord was, kwamen Thracië en Illyrië in opstand, begonnen de Geten en Tribballiërs een oorlog tegen Macedonië en zeiden Griekse stadstaten hun verdrag met Macedonië op, hierin gesteund door Perzisch goud. Alexander zou moeten bewijzen dat hij een nog groter heerser was dan zijn vader. Hij slaagde hierin en leidde zelfs Macedonische legers over de Indus tot in India.
*.
Op 8 november 1977 maakte de Griekse archeoloog Manolis Andronikos bekend dat hij de ongeschonden tombe van Philippus II in Vergina, Griekenland, had gevonden. Alhoewel de vondst op zich van groot archeologisch belang is, is de identificatie als de tombe van Philippus II omstreden.
*.
Literatuur: A.B. Bosworth, art. Philip II (382-336), in OCD³ (1996), p. 1161; P.G.J. de Boer, 'Alexander de Grote', (1982), p.12-29; Lucius Flavius Arrianus, 'Alexander de Grote', vert. van Anabasis Alexandri, (1999), Inleiding door Simone Mooij-Valk, p.37-39; Peter Bamm, 'Alexander de Grote, macht als noodlot',(1968), p.42-p.50.
A. ter Hoeve, geschiedenisscriptie Alexander de Grote; www.bertsgeschiedenissite.nl.

Uit dit huwelijk 2 kinderen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Alexander III	*-356	Pella [Mac]	†-323	Babylon [Bab]	33	5	5
2	Cleopatra						0	0

Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens
3.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

tr.
met

Phillipp II (Philipp II) van Macedonië1, zn. van Amyntas III van Macedonië en Eurydike van Lynkestis, geb. te Pella [Mac]1 in 382 BC1,1, koning van de Macedonen, ovl. (ongeveer 46 jaar oud) te Aigai [Mac]1 in 336 BC1 Hij wordt vermoord1, tr. (1) met zijn nicht Phila von Elymiotis2. Uit dit huwelijk geen kinderen, tr. (2) met Philinna van Larisse1. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (3) met Audata van Illyrien3. Uit dit huwelijk een dochter, tr. (4) met Olympias van Epiros, dr. van Neoptolemos I van Epiros en Nn. Uit dit huwelijk 2 kinderen, tr. (6) met Nikesopolis Nn. Uit dit huwelijk een zoon, tr. (7) met Kleopatra . Uit dit huwelijk een dochter, tr. (8) met Eurydike Nn. Uit dit huwelijk 2 zonen, tr. (9) met Nn . Uit dit huwelijk geen kinderen.

Aantekeningen bij Phillipp II van Macedonië.
Philippus II van Macedonië was een koning van Macedonië van 359 tot 336 v. Chr, uit het huis der Argeaden. Hij werd in 382 v. Chr. geboren in Pella als jongste zoon van Amyntas III van Macedonië en diens tweede vrouw Eurydice, een Illyrische prinses. Zijn broers waren Perdiccas III en kroonprins Alexander II van Macedonië en hij was oom van Amyntas IV. Hij was vader van Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en Cleopatra, die hij beiden had verwekt bij Olympias. Hij was ook vader van de latere koning Philippus III van Macedonië, die hij bij een bijvrouw verwekte. Philippus was een directe afstammeling van alle koningen van Macedonië, van Perdiccas I van Macedonië tot en met Alexander I van Macedonië. Tevens was hij kleinzoon van Arrhidaeus, en daarmee achterkleinzoon van de vijfde zoon van Alexander I. Hij had ook een zus, Eurynoe, en een zwager, genaamd Ptolemaeus I.
*.
Jeugd en verblijf in Thebe.
Hij werd in 382 v.Chr. in Pella geboren als jongste zoon van Amyntas III en diens tweede vrouw Eurydice. Zijn moeder, die had leren lezen en schrijven aan het Macedonische hof, onderwees hem en gaf hem een gezonde opvoeding en een hoop kennis mee die hem later van pas zouden komen. Mogelijk kreeg hij net als zijn zoon ook een zeer goede militaire training. Philippus II werd al gauw een zelfverzekerde jongeman die misschien een grote koning zou worden. Toen hij geboren werd, werd Macedonië steeds zwakker ten gevolge van interne conflicten en toen in 370 v. Chr. zijn vader stierf, werd Philippus' oudste broer Alexander II minderjarig koning van Macedonië. Ptolemaeus werd tot zijn regent benoemd, maar Alexander en Ptolemaeus kregen hevige ruzie wat ontaardde in een burgeroorlog in 369 v. Chr. De Thebaanse generaal Pelopidas regelde een vredesverdrag en om er zeker van te zijn dat ze zich er beiden aan zouden houden nam Pelopidas dertig zonen van belangrijke personen, en Philippus zelf, in gijzeling mee naar Thebe. Daar werd Philippus goed behandeld, maakte hij kennis met de nieuwste strijdtactieken en wapenuitrustingen van Epaminondas en kreeg hij een gedegen opleiding. Uiteindelijk vermoordde Ptolemaeus Alexander alsnog en besteeg de troon. Philippus' oudere broer Perdiccas III pleegde daarop een staatsgreep en vermoordde Ptolemaeus. In 359 v. Chr. leed Perdiccas een gigantische nederlaag tegen de Illyriërs onder koning Bardylis, waarna zijn minderjarige zoon Amyntas IV koning werd en Macedonië zich op een dieptepunt bevond. Philippus was ondertussen teruggekeerd naar Macedonië en had al onder de regering van zijn broer een hoop ambten bekleed, een eigen leger gekregen en zelfs een groot deel van Oost-Macedonië bestuurd, en werd 24 jaar oud tot regent van Amyntas benoemd. Macedonië was op dat moment gigantisch verzwakt. Decennia van burgeroorlogen, intriges en moordaanslagen hadden het politieke bestuurssysteem ondermijnd, de militaire kracht van Macedonië zwaar doen afnemen en voor een grote economische terugval gezorgd, waardoor het tijdens Archelaus I eens machtige koninkrijk een wrak geworden was. Tevens stroomden van alle kanten vijanden binnen, zoals de noordelijke Balkanstammen, maar bovenal de Illyriërs die grote delen van het noorden bezet hadden en het zuiden geplunderd en waarvan gedacht werd dat ze spoedig heel Macedonië; veroverd zouden hebben. Ook had de dood van Perdiccas ervoor gezorgd dat een aantal troonpretendenten weer hoop kregen: Argaeus, die tijdelijk koning was geweest en steun kreeg van Athene, en diens broer Pausanias, die steun kreeg van Cotys, de koning van Odrysië. Ook was Macedonië sinds de moord op Archelaus I van Macedonië; feitelijk verdeeld in een noordelijk deel waar bergkoninkrijkjes lagen en een laaggelegen zuidelijk deel waar de koning wel de macht had en waren een hoop Macedonische stammen vrijwel volledig autonoom geworden en waren ze nog maar los verbonden met de koning.
*.
Philippus de koning.
Na een paar maanden regent te zijn geweest, riep Philippus zich in 359 v. Chr. uit tot koning en stootte zijn neef van de troon. Datzelfde jaar nog werd hij erkend door de Macedonische legervergaderingen als nieuwe koning. Hij zag zijn jonge neef niet als bedreiging en om hem tevreden te houden gaf hij hem de hand van zijn dochter. Op dit voor Macedonië cruciale moment toonde Philippus zich een kundig strateeg, bestuurder en diplomaat. Hij schakelde alle troonpretendenten uit, creëerde weer een sterk centraal bestuur, maakte een einde aan de invloed van lokale machthebbers, versloeg alle indringers en wist na een aantal veldslagen waarin hij de Illyriërs compleet afslachtte hen helemaal naar huis te verdrijven. Ook versloeg en doodde hij Bardylis, die verantwoordelijk was voor de dood van zijn broer Perdiccas III en bracht generaal Parmenion de Illyrische koning Grabus een gigantische nederlaag toe. Hij slaagde er ook in het noorden en andere grensgebieden weer bij het rijk te voegen, voor een sterke politieke eenheid te zorgen en een einde te maken aan de economische achteruitgang. Zelfs zorgde hij weer voor grote economische bloei en het weer vullen van de schatkist en probeerde hij om hiermee en met zijn kennis, een hoop hulpmiddelen en de hulp van zijn slimme generaals zoals Parmenion, het leger weer in net zo'n machtige oorlogmachine te veranderen als uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Philippus rekende ondertussen ook met de laatste twee troonpretendenten af: Cotys werd vermoord en zijn opvolger liet in ruil voor geld Pausanias executeren. Athene stuurde Argaeus met een vloot en leger naar Macedonië, maar de expeditie liep uit op een ramp en Argaeus werd verslagen en gevangen genomen. Philippus was nu alleenheerser van een verenigd koninkrijk dat weer een sterke politieke eenheid vormde, een krachtig bestuurssysteem had en over grote rijkdom en een van de machtigste legers van de wereld beschikte. Hij liet tevens de infrastructuur herstellen en maakte op alle andere punten Macedonië weer tot de grootmacht uit de tijd van Archelaus I van Macedonië. Hij zette diens bewind en de bloei van destijds voort en zorgde voor een nog grotere groei van de rijkdom en macht van Macedonië. Zo werd Macedonië succesvoller en machtiger dan ooit tevoren. Philippus liet veel wegen aanleggen, bevorderde de handel en ontdekte ook een hoop mijnen, waardoor hij veel munten kon laten slaan en zich nog meer rijkdom verwierf.
*.
Philippus II versterkte ook de banden met alle Macedonische stammen, zorgde ervoor dat hij weer een hoop invloed op ze kreeg en dat ze hun autonomie verloren. Hij bevorderde ook de verstedelijking door een hoop steden te bouwen en door semi-nomadische stammen ertoe aan te zetten zich aan beroepen in de stad of aan het boerenbestaan te wijden. Philippus II zorgde ook voor minder misdaad, een goed rechtssysteem, goeie wetten en rust en orde in Macedonië. Philippus brak tevens ook de grote macht van de adel. Hij nam veel meer mensen in deze stand op, waardoor hun functies telkens minder waard werden. En hij liet de legers voortaan niet meer door de stamvorsten zelf leiden, maar hij stelde persoonlijk generaals aan. Philippus compenseerde zijn hervormingen door de adel (die als ruiters dienden in het leger) tevreden te stellen met oorlogsbuit.
*.
Philippus II stond bekend om het feit dat hij een groot feestvierder, sportman en vrouwenliefhebber was. Hij bezat een sterk lichaam en veel ambities, had veel humor, lachte vaak en kon mensen heel vriendelijk ontvangen. Ook was hij een groot drinker en zeer intelligent.
*.
Philippus gebruikte zijn kennis uit Thebe om het leger in een nog doeltreffender wapen te veranderen. Hij liet de troepen beter bewapenen en organiseren en voerde een nieuwe lans in, de sarissa. Dit ging echter wel ten koste van de beweeglijkheid van het leger. Daarom maakte Philippus tevens de cavalerie belangrijker. Veroverd land liet hij leiden door Macedonische adel. De overwonnenen werden dan pachters of horigen die belasting moesten betalen en ook als soldaat moesten dienen in het Macedonische leger. De adel waren de ruiters en de officieren; de bevolking van Macedonië diende als voetvolk. Daarnaast had je ook nog de garde infanterie, de Thessalische ruiters, de dienstplichtigen. Ook gebruikte Philippus zijn grote rijkdom om huurlingen te werven. De zonen van edelen werden pages aan het hof en naarmate er meer succes was, waren des te meer edelen bereid hem te volgen.
*.
Balkanoorlogen.
Hij slaagde erin om veel volkeren uit hoog- en laaglanden te verenigen en ze zover te krijgen dat ze met hem meevochten voor het Macedonische burgerrecht.
*.
Met dit sterke leger, én met zijn geld, vestigde hij het Macedonische gezag over de omringende stammen en grensgebieden. Hierna viel hij Illyrië binnen en maakte ook dit tot onderdeel van zijn rijk. Tevens maakte hij gebruik van het feit dat het rijk der Odrysen net weer in verval was geraakt, veroverde heel dit rijk en onderwierp ook alle andere Thracische stammen. Vervolgens onderwierp hij ook een hele hoop andere Balkanvolkeren en breidde het Macedonische rijk uit tot aan de Donau en de Adriatische kusten. Tenslotte probeerde hij de door onderlinge oorlogen gigantisch verzwakte Grieken te onderwerpen.
*.
Inval in de Griekse wereld.
Hij koos de kant van de Thessalische Liga in het onderlinge conflict in Thessalië en de kant van Delphi in de derde heilige oorlog tegen Phosis. Op deze manier slaagde hij erin in 346 v.Chr. een zeer groot deel van Noord-Griekenland te bezetten, Phosis een zware schatting op te leggen en zich de volledige trouw te verwerven van Delphi en de Thessalische Liga. In de Griekse steden van het zuiden besteedde men weinig aandacht aan de opkomst van Macedonië. Slechts enkele vooruitziende politici doorzagen wat Philippus in zijn schild voerde. De Atheense redenaar Demostenes wist met zijn spreekwoordelijk geworden filippica's een overtuigend vijandbeeld te schilderen, zodat het tenslotte lukte tegen Philippus een coalitie te smeden van: Athene, Thebe, Achaea, de Boeotische Liga en veel kleinere zuidelijke Griekse steden. Ondanks dat de Grieken nu een coalitie vormden, was deze lang niet zo'n eenheid als die uit de tijd van de Grieks-Perzische oorlogen. Ze waren door de een eeuw durende onderlinge strijd militair nog redelijk zwak, hun middelen waren uitgeput en hun schatkisten leeg. Een politieke eenheid was ver te zoeken en in een veldslag waren ze zo te verslaan. Ook al slaagden ze erin om Philippus' beleg van Byzantium te laten mislukken, toch trok Philippus in 338 v.Chr. zijn strijdkrachten samen en trok samen met zijn generaals en zijn zoon Alexander ten strijde tegen de verenigde Helleense legers. In de slag bij Chaerona versloeg hij ze vernietigend en bijna alle Griekse soldaten kwamen om. Een kleine groep raakte gewond, een nog kleinere groep werd gevangen genomen en een miniscule groep ontsnapte. Hierna hoefde hij de steden alleen nog te belegeren en in te nemen. Tegen de traditie in echter zocht hij vriendschappelijke contacten en verenigde ze in de Corinthische Bond, waarin ze beloofden elkaar niet meer te bevechten en Philippus volledige steun beloofden, waaronder geld, middelen en soldaten. Philippus werd Hegemon {leider en bevelhebber} van de Griekse steden, waar ook Macedonische tirannen en garnizoenen werden gevestigd en ambtenaren een oogje in het zeil hielden. Sparta was de enige die dit verbond niet erkende, wat Philippus accepteerde. Als Hegemon liet hij zich de opdracht geven Perzië te bestrijden. Officieel was dit om de Perzische oorlogen te wreken, in werkelijkheid omdat zijn expansie in Thracië hem vroeg of laat toch met Perzië in conflict zou brengen en omdat hij de Ionische kuststeden onder zijn invloed wilde brengen. In 337 v.Chr. liet hij zijn generaals Attalus, Parmenion, Amyntas en Andromenes een inval doen in Azië. Ze werden echter verslagen en teruggedreven door de Perzische generaal Memnon van Rhodos, waarna Philippus een nieuwe invasie voorbereidde. Hij werd echter in 336 vermoord (door een boze minnaar) voordat hij klaar was met de voorbereidingen.
*.
Philippus' generaals.
Interessant is, dat Alexander III de Grote en Philippus II niet alleen grootse persoonlijkheden waren, maar ook beiden grootse generaals hadden die hen steunden bij hun ambities. De belangrijkste generaals van Philippus waren Parmenion, Antigonos I, Clitus, Polyperchon, Antipater, Attalus, Eumenes van Cardië, Amyntas en Andromenes. Deze hielpen hem allemaal met het verbeteren van het Macedonische leger, het herstellen van de Macedonische macht, het verjagen van alle vijandelijke volkeren, het onderwerpen van de Grieken en het zoeken van goede diplomatieke betrekkingen. Het waren allemaal op zich grootse persoonlijkheden met een hoop talenten en ze zijn allemaal een belangrijke steun geweest voor Philippus. De meesten van hen dienden ook nog onder Philippus' zoon Alexander III de Grote en steunden deze bij diens veldtochten. De meesten van hen vochten zelfs nog om de macht na de dood van Alexander de Grote. Ze waren allemaal van adellijke afkomst en hun kinderen werden pages aan het hof en later ook generaals.
*.
Philippus en zijn familie.
Philippus' persoonlijke leven is een verhaal apart. Hij trouwde op vierentwintigjarige leeftijd, wat erg oud is voor een Hellenistisch vorst, met Olympias. In 356 v.Chr. kregen zij een zoon, Alexander III, later bekend als Alexander de Grote, en een jaar later ook een dochter, Cleopatra. Philippus nam naar Hellenistisch gebruik ook een hoop bijvrouwen, met ook een groeiend aantal bastaarden tot gevolg, waaronder ook de latere vorst Philippus III. Maar Olympias was zijn echte vrouw en jarenlang ook zijn enige echte liefde. Maar geleidelijk aan bekoelde de relatie. Er waren een aantal huwelijksproblemen: Olympias was erg eerzuchtig en zeer bemoeiziek, zelfs ten aanzien van Philippus' regeringszaken. Tevens begon ze jaloers te worden op de nieuwe jonge bijvrouwen die ze als een bedreiging zag voor haar zoon Alexander. En dan had je nog de verschillen in godsdienst: Philippus geloofde in de Helleense goden en vervulde trouw de formele verplichtingen. Hij was dol op godenverhalen, maar net als veel Hellenen, richtte hij zich op de concrete werkelijkheid. Olympias daarentegen was een fanatiek aanhangster van mysteriediensten, waarbij de betrokkenen vol extase zich overgave aan wilde rituelen. Dit was ze al sinds ze een meisje was. De gelovigen dachten ook regelmatig in contact te komen met goden op aarde, die zich vaak toonden in de gedaante van een dier. Zo beweerde Olympias zelfs dat Alexander in werkelijkheid de zoon van Zeus was in slangengedaante. Het is begrijpelijk dat Philippus II zich ergerde aan haar jaloezie, haar bemoeienis, en de inmenging van een goddelijke slang in het koninklijke bed. En ook dat Olympias haar oude godsdienst wilde blijven beoefenen. En zo, onder deze gespannen omstandigheden, onmoette Philippus Cleopatra, de nicht van zijn generaal Attalus. Hij raakte smoorverliefd en besloot met haar te trouwen. Uiteraard bleef Olympias, zijn hoofdvrouw, de moeder van zijn erfgenaam, maar Cleopatra kreeg een hogere positie dan bijvrouw en de ambitieuze Attalus vormde ook een probleem. Op Philippus' II huwelijksfeest zei zijn generaal Attalus (zwaar dronken), dat hij hoopte dat zijn nicht Cleopatra koning Philippus II een echte erfgenaam zou schenken. Toen Philippus hierop geen kritiek uitte, zei Alexander uiterst beledigd: "Ben ik dan een bastaard?", waarna hij zijn drinkbeker naar Attalus gooide. Koning Philippus II probeerde op te staan, maar door zijn dronkenschap viel hij, waarop Alexander zei: "Is dit de man die jullie van Griekenland naar Perzië moet brengen? Hij haalt het niet eens van de ene bank naar de andere." Zwaar beledigd verliet Alexander Macedonië. Alexander ging naar Illyrië en Olympias naar Epirus. Philippus regelde echter al gauw een verzoening: hij bood zijn excuses aan Alexander aan en zei hem dat hij hem nooit als opvolger had willen vervangen en dat hij altijd zijn opvolger zou blijven. En voor Olympias regelde hij een huwelijk tussen hun dochter en Olympias' broer Alexander van Epirus. Zo slaagde Philippus II erin om een einde te maken aan de gespannen situatie.
*.
Dood en rustplaats.
In 336 v.Chr. werd Philippus II op het eerder genoemde huwelijk van zijn dochter Cleopatra vermoord door Pausanias. Er werd door Aristoteles een moordonderzoek gestart dat tot 330 v.Chr. zou voortduren. Omtrent de moord bestonden vele theorieën. Volgens de eerste vermoordde Pausanias hem om persoonlijke redenen: Philippus' schoonoom Attalus zou Pausanias hebben laten mishandelen en Philippus zou dit ongestraft hebben gelaten, omdat hij het te druk had. Waarop Pausanias wraak wilde nemen op Philippus. Volgens de tweede theorie zouden Olympias en Alexander Pausanias ertoe hebben aangezet Philippus te vermoorden, opdat Alexander geen concurrentie om de troon zou hebben van Caranus, de zoon van Philippus en zijn nieuwe vrouw Cleopatra. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk, omdat Olympias en Philippus hun ruzies alweer hadden bijgelegd en Olympias wel zal hebben beseft, dat de belangen van haar, haar dochter Cleopatra en haar zoon Alexander, veel meer gediend waren met een levende Philippus dan een dode. Volgens de derde theorie zouden de Grieken achter de aanslag zitten. Er is echter geen enkel argument dat dit ondersteunt. De vierde, en meest waarschijnlijke, theorie is dat de Perzen erachter zaten. Darius III zou Pausanias ertoe aangezet en zelfs betaald hebben om Philippus te vermoorden en geholpen hebben bij een ontsnappingsplan en hoe hij zo dicht mogelijk bij Philippus kon komen. De belangrijkste argumenten hiervoor zijn, dat de Perzen al vaker aan omkopingen en samenzweringen deden om politieke tegenstanders te laten verdwijnen en, in geval van Philippus, werd verwacht dat de enige dreiging voor het Perzische rijk om zeep zou worden geholpen. Ook beweerde Darius III zelf dat hij Philippus had laten vermoorden, wat in Pella werd geloofd. Dat Alexander dit zelf ook geloofde, blijkt uit een brief die door een boodschapper namens hem aan Darius III werd overhandigd, zo vermeldt Diodorus Siculus. De Perzen hadden bovendien door Memnon van Rhodos veel kennis van het Macedonische hof en konden hierdoor gemakkelijk deze moord laten plegen. Al met al lijkt het daardoor waarschijnlijk dat Darius III Philippus II heeft laten vermoorden.
*.
Na Philippus' dood was de belangrijkste vraag wie hem zou opvolgen. Antipater riep Alexander meteen uit tot koning op het bruiloftsfeest en alle edelen in de zaal stemden er meteen mee in, zodat Alexander gelijk al een flinke aanhang had. Alexander slaagde er ook in de steun van generaal Parmenion te verwerven en al gauw kreeg hij ook trouwbeloftes van een hoop soldaten. Alexander werd meteen naar het paleis gebracht, waar hij zwaar bewaakt werd. Hij kon nu rekenen op de steun van Antipater en Parmenion, een groot aantal edelen en het merendeel van de troepen. En bij de legervergadering werd Alexander erkend als nieuwe koning van het Macedonische rijk, aangezien Philippus Arrhidaeus zwakbegaafd was en Caranus, (de zoon van Philippus' nieuwe vrouw Cleopatra), nog een baby was. Om zijn positie op de troon te verzekeren vermoordde Alexander Caranus en Cleopatra, gaf hij Parmenion de opdracht Attalus uit de weg te ruimen en liet hij zijn neef Amyntas IV veroordelen. Zo werd Alexander de nieuwe koning, maar wel van een rijk dat op het punt stond in te storten, want de voornaamste bindingsfactor in het Macedonische rijk was Philippus II` persoonlijkheid. Nu die vermoord was, kwamen Thracië en Illyrië in opstand, begonnen de Geten en Tribballiërs een oorlog tegen Macedonië en zeiden Griekse stadstaten hun verdrag met Macedonië op, hierin gesteund door Perzisch goud. Alexander zou moeten bewijzen dat hij een nog groter heerser was dan zijn vader. Hij slaagde hierin en leidde zelfs Macedonische legers over de Indus tot in India.
*.
Op 8 november 1977 maakte de Griekse archeoloog Manolis Andronikos bekend dat hij de ongeschonden tombe van Philippus II in Vergina, Griekenland, had gevonden. Alhoewel de vondst op zich van groot archeologisch belang is, is de identificatie als de tombe van Philippus II omstreden.
*.
Literatuur: A.B. Bosworth, art. Philip II (382-336), in OCD³ (1996), p. 1161; P.G.J. de Boer, 'Alexander de Grote', (1982), p.12-29; Lucius Flavius Arrianus, 'Alexander de Grote', vert. van Anabasis Alexandri, (1999), Inleiding door Simone Mooij-Valk, p.37-39; Peter Bamm, 'Alexander de Grote, macht als noodlot',(1968), p.42-p.50.
A. ter Hoeve, geschiedenisscriptie Alexander de Grote; www.bertsgeschiedenissite.nl.


Bronnen:

1.	Afgeschermd, Wikipedia
2.	Genealogie van Klaus Dieter Luitjens, K.D. Luitjens
3.	Genealogie van Bernd Josef Jansen, BJ Jansen

')}