• Vader:
  Alje van Eerden, Timmerman, tr. met

• Moeder:
  Jantje Keur.

tr. (resp. 20 en 27 jaar oud) te Loppersum op 29 apr 1908 (wo)
met

Siemen Griede, zn. van Berent Griede en Aafke Dijkstra, geb. te Spijk op 1 feb 1881 (di)⁵, Hoofd eener school, ovl. (51 jaar oud) te Arnhem op 27 mei 1932 (vr)⁶, begr. te Arnhem Begraafplaats Moscowa ⁶.

Aantekeningen Siemen Griede.
De Telegraaf 22-04-1902: Lager Onderwijs. Benoemd tot onderwijzer der Chr, school te Garrelsweer, S. Griede te Delfzijl.
Het vaderland 02-03-1907: S. Griede, onderwijzer te Garrelsweer benoemd tot hoofd der Chr. school te Hoek (Zeeland).
Middelburgsche courant 01-09-1916: Gister werd te Hoek door den heer S. Griede, hoofd der bijzondere school in de kom, afscheid genomen met het oog op zijn aanstaand vertrek naar Ned. Oost-Indië.
De locomotief  27-08-1938: De Holl.-Chin. School. Aangesteld tot onderwijzer in junuari 1917 den heer S. Griede.
De standaard 06-02-1922: Uit Indië: Magelang. Tot hoofd van de eerste Holl. Jav. School met den Bijbel alhier is definitief benoemd de heer S. Griede.

Herinneringen van Siemen Griede.

We gaan nu naar de groene Laan, in het dialect van de streek Greun Loan genoemd. De Greun Loan is een weg van een meter of tien breed en is helemaal met gras begroeid. Aan weerskanten van den weg lopen sloten, die de er langs gelegen landerijen erv an scheiden. Een verkeersweg in den gewonen zin van het woord is de Greun Loan niet. Toch is het wel een publieke weg, want ieder mag er gebruik van maken om er langs te lopen of te rijden, wat echter niet veel gedaan wordt. ln hoofdzaak wordt hij gebruikt door de mensen, die eraan wonen, en door boeren, wier landerijen er langs liggen.

Aan dezen zelfden weg nu staat het huisje,waar ik geboren en groot geworden ben. ln welk huis Vader en Moeder na hun trouwen eerst gewoond hebben, weet ik niet precies. Wel weet ik, dat het in het dorp stond dat hun eerste kind, Jan, er geboren is.  Maar Vader heeft blijkbaar gauw naar iets anders omgezien en het gelukte hem, met nog iemand samen een lap grond van een boer te kopen. Deze lap grond, gelegen aan de Greune Loan, had en heeft nog den vorm van een rechthoekigen driehoek, waarvan d e langste rechthoekszijde langs den weg ligt, de basis aandennoordkant, terwijl de punt naar het Zuiden wijst. Vader kreeg het noordelijkste deel, naar mijn mening verreweg het mooist en voordeligst, de andere man het zuidelijkste. De lap van Vader  was ruim vijftien are groot. Langs de basis lag een laantje van een goeie vier meter breed, dat wel Vaders eigendom was geworden, maar hij moest toelaten, dat de boeren, die daar land hadden liggen, over dat laantje reden om hun land te bereiken. Dat mocht Vader nooit op enigerlei wijze ook maar in het minst belemmeren. Dat was dus een recht van den boer, dat op dat laantje bleef rusten. ln de koopacte was het ook aldus beschreven.
In den noordwesthoek, enige meters van het laantje af en ook van de Greune Loan, liet Vader het huis bouwen, opdat de tuin steeds zoveel mogelijk van de zon zou kunnen profiteren. Zodra het huis klaar was, werd het door het jonge gezin betrokken, d at toen uit drie personen bestond, nl.den man, Berend Griede, de vrouw Aafke Dijkstra en hun eerstgeboren zoon Jan. Hun werden daarna in dat huis aan de Greune Loan nog zeven kinderen geboren. De eerste was ikzelf, Siemen, daarna in volgorde Bouke,  Jans, Bouke, Lubbertus, Grietje en Jantje. Het gezin zou dus ten slotte uit tien personen hebben bestaan, als allen waren blijven leven. Maar helaas, mijn zusje Bouke, die in leeftijd op mij volgde, stierf, toen ze 2 jaar oud was, aan een keelzie kte. lk was toen vier jaar. Toch herinner ik me de droeve gebeurtenis nog heel goed. Van het meisje zelf heb ik geen voorstelling meer, maar wat ik ben blijven zien is het beeld van twee vrouwen aan het ziekbed op den dag van het sterven. Die vrouw en waren mijn moeder en tante Griet, haar oudste zuster. Vader was niet thuis, hij werkte op het land. Meer herinner ik me van het sterfgeval niet. Wel herinner ik me, dat Moeder er later nog vaak over gepraat heeft. Ook heeft ze meer dan eens een haarlokje laten zien, dat ze het betreurde kind afgeknipt en als een dierbare gedachtenis bewaard had. Het is te begrijpen, waarom aan het volgende meisje, dat geboren werd, weer de naam Bouke gegeven werd.

De zeven genoemde kinderen van Vader en Moeder, buiten de zo jong overleden Bouke, zijn allen groot geworden. Op het ogenblik, dat ik dit zit te typen, zijn er maar vier meer van over. Broer Jan overleed op 30 juni 1940 op 61-jarigen leeftijd, broe r Jans op 5 augustus 1957, 72 jaar oud en zuster Jantje op 16 juli, I959. Zij bereikte den ouderdom van 62 jaar.
Laat ik nu beginnen met een en ander uit het gezin van Vader en Moeder te vertellen. Zij behoorden in mijn prille jeugd tot de Nederlands Hervormde Kerk. Het waren trouwe kerkgangers. Zonder geldige reden werd geen dienst verzuimd. Ook de kinderen werden al op jeugdigen leeftijd meegenomen. Hoe oud ik was, toen ik voor het eerst in de kerk kwam, weet ik niet, doch toen Vader en Moeder mij oud genoeg vonden, moest ik mee. En met de andere kinderen na mij is het evenzo gegaan. Of we wel eens n iet liever thuisgebleven waren? Och waarschijnlijk wel. Zo zijn kinderen immers. Maar daar werd nooit over gepraat. Het was zondag, dus ging men naar de kerk, zin of geen zin. Het was een vanzelsheid, het hoorde zo. Ik geloof ook niet, dat ooit een  van de kinderen het gewaagd heeft er tegen te mopperen.
Ik herinner me nog goed, dat ik als klein manneke met Vader meeging naar de Hervormde Kerk. Het toenmalige hoofd der openbare school was een zekere meester Kremer, een vrij grote donkerharige man. Deze was toen tevens voorlezer in de Hervormde Kerk . Nog hoor ik zijn zware, indrukwekkende basstem door de kerk dreunen.Het imponeerde mij ontzaglijk en vervulde me met diep ontzag voor den geweldigen man. Want dat was hij voor mijn kinderlijk besef.
Dan was er nog iets, dat heel veel indruk op me maakte. Dat was het orgel. Wat een geluid! Zoiets kende ik niet, zo’n geluid niet, en het instrument niet, dat in staat was zulk een geluid voort te brengen. Bijna nog groter werd mijn verbazing, toen  ik den voorkant van de orgelgalerij op een keer eens te zien kreeg met al de blinkende orgelpijpen. Welk een schittering! Majestueus voor mijn verwonderde ogen. Maar het voorrecht van dat gezicht viel me helaas slechts zelden ten deel. Want je kre eg het front van de galerij alleen maar te zien,a ls je dieper de kerk inging en dat deed Vader niet dan wanneer hij dicht bij de kerkdeur onder galerij beslist geen plaats meer vinden kon. Dan was er alleen maar meer het voor mij machtige basgelui d van den voorlezer en ja, dat betekende wel heel wat, maar mijn ogen hadden toch veel gemist. En zo had ik dan de meeste keren het gevoel, dat ik tekortgekomen was, niet het volle pond had gekregen.
Van den Dominee herinner ik me nog vrij precies zijn uiterlijk en den klank van zijn stem, die veel minder indrukwekkend was dan die van den We gaan nu naar de groene Laan, in het dialect van de streek Greune Loan genoemd. De Greune Loan is een weg  van een meter of tien breed en is helemaal met gras begroeid. Aan weerskanten van den weg lopen sloten, die de er langs gelegen landerijen ervan scheiden. Een verkeersweg in den gewonen zin van het woord is de Greune Loan niet. Toch is het wel een  publieke weg, want ieder mag er gebruik van maken om er langs te lopen of te rijden, wat echter niet veel gedaan wordt. ln hoofdzaak wordt hij gebruikt door de mensen, die eraan wonen, en door boeren, wier landerijen er langs liggen.

Aan dezen zelfden weg nu staat het huisje,waar ik geboren en groot geworden ben. ln welk huis Vader en Moeder na hun trouwen eerst gewoond hebben, weet ik niet precies. Wel weet ik, dat het in het dorp stond dat hun eerste kind, Jan, er geboren is.  Maar Vader heeft blijkbaar gauw naar iets anders omgezien en het gelukte hem, met nog iemand samen een lap grond van een boer te kopen. Deze lap grond, gelegen aan de Greune Loan, had en heeft nog den vorm van een rechthoekigen driehoek, waarvan d e langste rechthoekszijde langs den weg ligt, de basis aandennoordkant, terwijl de punt naar het Zuiden wijst. Vader kreeg het noordelijkste deel, naar mijn mening verreweg het mooist en voordeligst, de andere man het zuidelijkste. De lap van Vader  was ruim vijftien are groot. Langs de basis lag een laantje van een goeie vier meter breed, dat wel Vaders eigendom was geworden, maar hij moest toelaten, dat de boeren, die daar land hadden liggen, over dat laantje reden om hun land te bereiken. Dat mocht Vader nooit op enigerlei wijze ook maar in het minst belemmeren. Dat was dus een recht van den boer, dat op dat laantje bleef rusten. ln de koopacte was het ook aldus beschreven.
In den noordwesthoek, enige meters van het laantje af en ook van de Greune Loan, liet Vader het huis bouwen, opdat de tuin steeds zoveel mogelijk van de zon zou kunnen profiteren. Zodra het huis klaar was, werd het door het jonge gezin betrokken, d at toen uit drie personen bestond, nl.den man,Berend Griede, de vrouw Aafke Dijkstra en hun eerstgeboren zoon Jan. Hun werden daarna in dat huis aan de Greune Loan nog zeven kinderen geboren. De eerste was ikzelf, Siemen, daarna in volgorde Bouke, Jans, Bouke, Lubbertus, Grietje en Jantje. Het gezin zou dus ten slotte uit tien personen hebben bestaan, als allen waren blijven leven. Maar helaas, mijn zusje Bouke, die in leeftijd op mij volgde, stierf, toen ze 2 jaar oud was, aan een keelziek te. lk was toen vier jaar. Toch herinner ik me de droeve gebeurtenis nog heel goed. Van het meisje zelf heb ik geen voorstelling meer, maar wat ik ben blijven zien is het beeld van twee vrouwen aan het ziekbed op den dag van het sterven. Die vrouwe n waren mijn moeder en tante Griet, haar oudste zuster. Vader was niet thuis, hij werkte op het land. Meer herinner ik me van het sterfgeval niet. Wel herinner ik me, dat Moeder er later nog vaak over gepraat heeft. Ook heeft ze meer dan eens een h aarlokje laten zien, dat ze het betreurde kind afgeknipt en als een dierbare gedachtenis bewaard had. Het is te begrijpen, waarom aan het volgende meisje, dat geboren werd, weer de naam Bouke gegeven werd.

De zeven genoemde kinderen van Vader en Moeder, buiten de zo jong overleden Bouke, zijn allen groot geworden. Op het ogenblik, dat ik dit zit te typen, zijn er maar vier meer van over. Broer Jan overleed op 30 juni 1940 op 61-jarigen leeftijd, broe r Jans op 5 augustus 1957, 72 jaar oud en zuster Jantje op 16 juli, I959. Zij bereikte den ouderdom van 62 jaar.
Laat ik nu beginnen met een en ander uit het gezin van Vader en Moeder te vertellen. Zij behoorden in mijn prille jeugd tot de Nederlands Hervormde Kerk. Het waren trouwe kerkgangers. Zonder geldige reden werd geen dienst verzuimd. Ook de kinderen werden al op jeugdigen leeftijd meegenomen. Hoe oud ik was, toen ik voor het eerst in de kerk kwam, weet ik niet, doch toen Vader en Moeder mij oud genoeg vonden, moest ik mee. En met de andere kinderen na mij is het evenzo gegaan. Of we wel eens n iet liever thuisgebleven waren? Och waarschijnlijk wel. Zo zijn kinderen immers. Maar daar werd nooit over gepraat. Het was zondag, dus ging men naar de kerk, zin of geen zin. Het was een vanzelsheid, het hoorde zo. Ik geloof ook niet, dat ooit een  van de kinderen het gewaagd heeft er tegen te mopperen.
Ik herinner me nog goed, dat ik als klein manneke met Vader meeging naar de Hervormde Kerk. Het toenmalige hoofd der openbare school was een zekere meester Kremer, een vrij grote donkerharige man. Deze was toen tevens voorlezer in de Hervormde Kerk . Nog hoor ik zijn zware, indrukwekkende basstem door de kerk dreunen.Het imponeerde mij ontzaglijk en vervulde me met diep ontzag voor den geweldigen man. Want dat was hij voor mijn kinderlijk besef.
Dan was er nog iets, dat heel veel indruk op me maakte. Dat was het orgel. Wat een geluid! Zoiets kende ik niet, zo’n geluid niet, en het instrument niet, dat in staat was zulk een geluid voort te brengen. Bijna nog groter werd mijn verbazing, toen  ik den voorkant van de orgelgalerij op een keer eens te zien kreeg met al de blinkende orgelpijpen. Welk een schittering! Majestueus voor mijn verwonderde ogen. Maar het voorrecht van dat gezicht viel me helaas slechts zelden ten deel. Want je kre eg het front van de galerij alleen maar te zien,a ls je dieper de kerk inging en dat deed Vader niet dan wanneer hij dicht bij de kerkdeur onder galerij beslist geen plaats meer vinden kon. Dan was er alleen maar meer het voor mij machtige basgelui d van den voorlezer en ja, dat betekende wel heel wat, maar mijn ogen hadden toch veel gemist. En zo had ik dan de meeste keren het gevoel, dat ik tekortgekomen was, niet het volle pond had gekregen.
Van den Dominee herinner ik me nog vrij precies zijn uiterlijk en den klank van zijn stem, die veel minder indrukwekkend was dan die van den voorlezer. Deze en de Dominee waren in mijn ogen grootheden van de eerste orde. Mijn broer Jan, 2,5 jaar ou der dan ik, zal stellig ook vaak met ons naar.
de kerk zijn geweest, maar vreemd dat hij eigenlijk in mijn herinnering uit die jonge jaren geen plaats heeft, wel uit latere jaren. Misschien een gevolg van het feit, dat in het leven van jonge kinderen alles draait om Vader en Moeder, terwijl bro ers en zusters, hoewel speelgenoten, een veel minder belangrijke plaats innemen.
Een voorvalletje uit de jaren voor mijn schooltijd, hoe onbeduidend ook op zichzelf, wil ik nog even ophalen. Ik bedoel dit. Op zekeren dag kwam de voddenkoopman bij ons. Garmd Klim heette de man. Geen prettig iemand.
Plotseling hoorde ik uit zijn mond een woord, dat ik niet kende: Bliksem! He, leuk was dat. Het woord bleef zitten en toen de man weer weg was, moest ik het toch beslist ook eens gebruiken! En zo deed ik. Maar jawel! “Moeke, Siemm zegt bliksem”, kw am broer Jan. Ik moest bij Moeder komen. Zij pakte het heel verstandig aan. Ze zei:”Dat is ’n lelk woord, mien jong, dat mags doe nait weer zeggen.”Ik vond het helemaal geen lelijk woord, doch Moeder zei het,dus was het zo. Dat ik me het voorval n og zo precies herinner, best Voor de zoveelste maal, dat iets wat niets te betekenen heeft, soms in het geheugen blijft hangen, terwijl dingen van belang, die men graag zou willen onthouden, totaal verdwijnen ……….

Voor de meeste kinderen is de dag, dat ze voor het eerst naar school gaan, stellig een dag van grote betekenis in hun jonge leven. Zo was het ook voor mij. Op den eersten april 1886 was het zover. Broer Jan moet toen al naar de derde klas zijn gega an, maar gek is dat weer. Ik zie Jan niet op school, ook niet dat we samen van huis naar school gingen, of terug van school naar huis, of dat hij wel eens als mijn beschermer is opgetreden, niets van dat alles. Toch moet een en ander wel gebeurd zi jn,zou ik denken.
Op de dagen, voorafgaande aan genoemden eersten april, zal er thuis wel eens gesproken zijn over de ophanden zijnde grote gebeurtenis en mijn hart zal wel gepopeld hebben van verwachting nopens het grote onbekende, dat ik tegemoet ging. Immers het was en is nog een hele sprong, die een (toen) 5-jarige kleuter maken moest van het vrije leven bij moeder thuis naar het aan allerlei regels gebonden schoolleven. Gelukkig gewennen de meeste kinderen tamelijk spoedig aan het nieuwe leven zonder al te grote schokken. Toch zijn er ook, die slechts met moeite zich leren schikken in het nieuwe milieu en bij niet zo Weinig kinderen doen zich verschijnselen voor van verminderden eetlust en van merkbaren achteruitgang van den algemenen gezondheidst oestand, al blijven zulke verschijnselen inden regel niet lang aanhouden. Hoe een en ander bij mij verlopen is, weet ik niet, doch ik durf onderstellen, dat het vrij kalmpjes gegaan is, want ik moet in mijn jeugd altijd nogal een stevige, gezonde k naap zijn geweest. Het leven bij ons thuis is gedurende mijn schooljaren vrij rustig en gelijkmatig verlopen. Vader verliet het huis des morgens al vroeg en kwam eerst des mogens weer thuis. De werkdagen duurden lang in die dagen. Zondag was de rus tdag. Gewerkt werd er nimmer op dien dag. V. en M. namen het heel nauw op dat punt. Zelfs bepaalde spelletjes van de kinderen moesten dan achterwege bljjven. Of V. en M. zich van het waarom altijd voldoende rekenschap zullen hebben gegeven? De kind eren gingen allen al op jeugdigen leeftijd mee naar de kerk. Enkele jaren achtereen waren dat alleen Jan en ik, want onze broer Jans, als reeds opgemerkt, was 4,5 jaar jonger dan ik. De jongste 5 kinderen zijn nooit op de openbare school geweest, t erwijl broer Jan nooit leerling geweest is van de chr.school.

Uit dit huwelijk 3 kinderen: