• Vader:
  Carl Bernard Schölvinck, tr. met

• Moeder:
  Maria Cornelia Rudolfina Constantia Romme.

tr. (resp. 28 en 64 jaar oud) (1) te Leiden op 4 okt 1937 (ma)
met

Johan Huizinga, zn. van Dirk Jakobs Huizinga en Jacoba Tonkens, geb. te Groningen op 7 dec 1872 (za)², ged. (18 jaar oud) te Groningen op 15 mrt 1891 (zo)³, Historicus, ovl. (72 jaar oud) te De Steeg Gem. Rheden op 1 feb 1945 (do), tr. (1) met Mary Vincentia Jonkvrouw Jonkvrouw Schorer, dr. van Leonard Jonkheer Jonkheer Schorer en Elsiena Hendrika Reinhardina Jonkvrouw Jonkvrouw Plaat. Uit dit huwelijk een zoon.

Aantekeningen Johan Huizinga.
Johan Huizinga werd in 1872 in Groningen geboren. Hij studeerde hier van 1891 tot 1895 Nederlands en Oosterse talen en letteren aan de universiteit, linguïstiek te Leipzig (1895-1896) en promoveerde in 1897 te Groningen op een proefschrift o ver De Vidûsaka in het Indisch toneel. Van 1897 tot 1905 was hij leraar te Haarlem en Amsterdam. In 1905 werd hij hoogleraar geschiedenis in Groningen en in 1915 hoogleraar algemene geschiedenis en politische aardrijkskunde te Leiden. Naast hoogler aar was Huizinga ook redacteur van het algemeen cultureel maandblad De Gids, voorzitter van de afdeling Letterkunde van de Koninklijke Akademie van Wetenschappen en voorzitter van de Commissie voor Advies inzake de Rijksmusea.
Als hoogleraar bleef hij in functie tot de Duitse bezetter de Leidse universiteit in 1941 sloot. Van augustus tot oktober 1942 werd hij als gijzelaar vastgehouden in Sint-Michielsgestel. Hij had bij herhaling tegen de nationaal-socialistische ideol ogie gewaarschuwd, speciaal tegen hun beknotting van de vrijheid van de geschiedschrijving. Tijdens zijn hoogleraarschap in Leiden voltooide Huizinga zijn beroemdste werk "Herfsttij der Middeleeuwen" (1919). De vele vertalingen van zijn werk bracht en hem internationale bekendheid. Huizinga's kracht lag vooral in het aanschouwelijk uitbeelden van cultuurvormen en zijn vele studies op dit gebied maken hem tot een grondlegger van de cultuurgeschiedenis in Nederland.
Huizinga had de wens te worden begraven achter het groene kerkje in Oegstgeest, bij zijn zoon Dirk. Daar het op dat moment niet mogelijk is dit te verwezenlijken zet men hem bij op Heiderust te Rheden om op 27 februari 1946 alsnog te Oegstgeest te worden begraven.

PCB.nl.
Johan Huizinga is de grondlegger van de Nederlandstalige cultuurgeschiedenis en mentaliteitsgeschiedenis. In zijn werken staat het kritisch denken over de verhouding tussen de massa en het individu en de voortgang van de industrialisatie en de gevo lgen van dit proces op de samenleving centraal. Als oplossing voor de culturele malaise pleitte Huizinga voor een terugkeer van de christelijke normen en waarden, de nadruk op het individu in plaats van de massa en een focus op de geest in plaats v an materie. Huizinga werd meerdere malen genomineerd voor de Nobelprijs voor literatuur.
Vanaf jonge leeftijd was Johan Huizinga geïnteresseerd in geschiedenis. Hij ging naar het Groningse gymnasium en studeerde germanistiek, met voorkeur voor de vergelijkende taalwetenschap. Na de afronding van zijn studie in 1895, ging hij op reis na ar Leipzig. In 1897 promoveerde hij.
Tijdens zijn studententijd maakte Huizinga ook historietekeningen, in de vorm van humoristische illustraties die aansloten bij de vaderlandse geschiedenis.
In het jaar van zijn promotie kreeg Huizinga een aanstelling als leraar geschiedenis aan de HBS in Haarlem, dankzij P. J. Blok. Huizinga hield deze aanstelling tot 1905, daarnaast was hij van 1903-1905 privaatdocent in de Oudheid en Letterkunde van  Voor-Indië aan de Universiteit van Amsterdam.
In 1905 werd hij, alweer op aandringen van P. J. Blok, benoemt tot hoogleraar Algemene en vaderlandse geschiedenis in Groningen. Tijdens zijn inaugurele speech benadrukte hij het ethische aspect om als historicus ‘de waarheid te geven of wat hij da arvan verstaat'.
Na het overlijden van zijn vrouw in 1915 stapte Huizinga als hoogleraar Algemene geschiedenis over van de Universiteit in Groningen naar de Universiteit van Leiden. In deze periode werkte hij aan zijn boek Herfsttij der Middeleeuwen in Toorenvliedt, het buitenhuis in Middelburg van de familie van zijn vrouw.
Voor Herfsttij der Middeleeuwen ontving hij de D. A. Thiemeprijs in 1920. Het boek werd later in 1924 ook in het Engels en het Duits vertaald, hiermee brak hij internationaal door.
Van 1916 tot 1933 was Huizinga redacteur van het tijdschrift De Gids. In 1933 stuurde Huizinga, inmiddels rector van de Universiteit van Leiden, een Duitse delegatie weg nadat hij antisemitische publicaties van deze groep had ontdekt.
Op 31 januari 1930 was Huizinga promotor tijdens de erepromotie van prinses Juliana in Leiden. Als hoogleraar bleef hij in functie tot de Duitse bezetter de Leidse universiteit in 1941 sloot. Van augustus tot oktober 1942 werd hij als gijzelaar vas tgehouden in Sint-Michielsgestel.
Tot slot was hij van 1929-1942 voorzitter van de afdeling Letterkunde van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW).
Tegenwoordig heeft de Universiteit van Amsterdam het Huizinga Instituut voor cultuurgeschiedenis naar hem vernoemd. De Universiteit Leiden organiseert jaarlijks de Huizingalezing. Verder heeft de Universiteit Leiden een gebouw naar hem vernoemd waa r de opleidingen geschiedenis, kunstgeschiedenis en klassieke talen kunnen worden gevolgd.

tr. (resp. 56 en 60 jaar oud) (2) te Oegstgeest op 10 sep 1965 (vr)
met

Thomans Blackburn, geb. te Preston (Lancashire, Engeland) op 4 nov 1904 (vr).


Bronnen: